Wczoraj/Dzisiaj.

Zajęcia od 15 do 20. Zmęczenie, śnieg, zimno i czekanie na autobus pod ARKADAMI.  Zniechęcenie, niewybredne wyrazy cisnące się na usta, głowa oparta o szybę i jazda przez wyludnione miasto. Zasypane śniegiem osiedlowe alejki, ludzie na wieczornych spacerach z psami, wypatrywanie wśród aut tego jednego. Jakieś drgnienie, jakaś iskierka – ale nie te numery...

Na drzwiach pokoju wiadomość, że dzwoniła koleżanka z pytaniem o plan. Wzmożenie się zniechęcenia – „co ja mam do jej planu, przecież jesteśmy w innych grupach”. Nie oddzwaniam. Współlokator mówi, że dzwoniła Babcia M., zadzwoni jeszcze po 22.

Piżama, parujący Fervex w kubku i wizyta „Na Wspólnej”. Oczy się zamykają, zniecierpliwienie bierze górę, najchętniej oddałabym zwycięstwo coraz bardziej ciężkim powiekom, ale przecież Babcia ma dzwonić.

Wyczuwane zniecierpliwienie i zmęczenie w głosie, nie umiem za bardzo go ukryć. Odłożenie słuchawki i głowa na poduszce.

Sen, nie wiem jak, nie wiem kiedy.

Dzisiaj pobudka przed 8. Odwiedzam „Doktora z alpejskiej wioski”, zjadam kawałek czekolady Studenckiej i żelki Haribo. Witaminka, dwa  łyki wody, powrót pod kołdrę. Odkrywam, ze czuję się względnie rześko i mogłabym nawet zacząć codziennie zmagania, ale jeszcze nie teraz, za chwilę.

Kołderka kusi...

(po dwóch godzinach)

E: hej, jak przygotowania na łyżwy?

Ja: na razie siedzę w piżamie, pożeram żelki i oglądam „M jak Miłość” i jest mi absolutnie błogo!

E: :o)

Ja: niom. Zostawić ci żelka?

E: pewnie, a dwie?

Ja: zobaczę co da się zrobić :]

........