alexbluessy

I wiecie co??? Mam ochotę to wszystko robić kiedy tylko pomyślę o Esiu. Kochany... Jak tylko zacznę o nim myśleć zalewają mnie fale czułości i ciepła. Tak bardzo chciałabym żeby był przy mnie. Mam ochotę krzyczeć jego imię, mam ochotę śpiewać jak bardzo za nim tęsknię, jak go potrzebuję, jak bardzo na niego czekam. Już niedługo, jeszcze miesiąc tylko...

O 6 rano obudził mnie smsem: „Wszystkiego najlepszego Kochanie(...)”. Rozczuliłam się. Przecież tam jest o godzinę wcześniej, musiał tak rano wstać żeby mi wysłać wiadomość... Kochanie Ty Moje... Już nie mogę się doczekać Twojego powrotu, aż płakać mi się chce kiedy pomyślę, że już niedługo będziesz blisko, że znowu będzie mi dobrze i bezpiecznie. Esio... Tak, to prawda. Tęsknota mnie boli, doprowadza prawie do płaczu, że jeszcze nie teraz, że jeszcze muszę poczekać. Ale wiem, że warto, że chcę czekać. Z każdym dniem jestem tego coraz bardziej pewna. I to powoduje, że mam ochotę śmiać się, tańczyć i śpiewać. Ale też płakać ze... szczęścia(???). Tak, chyba właśnie ze szczęścia.

I KNOW I WILL SEE THE SUN (soon...)

Wiem, że jestem monotematyczna, ale to wszystko we mnie jest. Te wszystkie emocje, uczucia kłębią się, pojawiają się myśli. Nie raz ponure, zastanawiające, niepokojące, ale częściej przychodzą te dobre, słodkie, od którym serce rośnie i człowiek ma ochotę wyśpiewać to wszystko, co w nim siedzi. To wszystko dobre oczywiście.

(27-06-2004) I już po urodzinach. Zaczęłam 23 rok swojego życia. Wczoraj po południu przyszły dziewczyny. Bardzo fajnie było. Szczególnie pierwsze, nie koniecznie udane, próby rozpalenia grilla. No, ale najważniejsze, że kiełbaski się upiekły w końcu. Teraz tylko pozostaje czekanie na zdjęcia, powinny być pod koniec tygodnia. Hm, jutro, zaraz po egzaminie idę do Rossmanna oddać kliszę. Ale będzie ubaw...

Znowu miałam dziwne sny. Zupełnie nie umiem ich zinterpretować. Najpierw śniła mi się B. Prosiła mnie o przygotowanie jakichś ćwiczeń gimnastycznych dla jej starszego syna. Miałam tez jakieś jadłospisy ułożyć. Tylko nie mam pojęcia po co i z jakiego powodu właśnie ja miałam się tym zająć. Po pierwsze jestem filologiem, a nie fizykoterapeutą, a po drugie jadłospisy to ja układałam podczas studiowania turystyki, na przedmiocie pod tytułem „żywienie w turystyce”. Poza tym ja z wykonaniem „zadań” dla B. spóźniałam się kilka dni, w końcu jej obiecałam, że na następny dzień wszystko jej przyniosę. Hm, w jakiś dziwnie płynny sposób ta część snu przeszła w następną. Tym razem Esio był w tym śnie. Śniło mi się, że jechałam eskaemką (taka kolejka, która łączy wszystkie „części” Trójmiasta), jak zwykle z walkmanem na uszach nie słyszałam, że dostałam smsa. Kiedy w końcu spojrzałam na wyświetlacz komórki okazało się, że to Esio wysłał mi wiadomość: „wysiadaj z pociągu! Jedziesz nie w tą stronę, spotkamy się na dworcu.”. Wysiadłam, ale tej części Gdańska nie znałam (dzielnica nazywała się Podwale, taka chyba nawet nie istnieje), były tam jakieś górki i dolinki. Jakaś wąska droga, mały parking i kilka samochodów. W jednym z nich rozpoznałam samochód Esia, a więc on musiał tutaj być. Kiedy zorientowałam się, że jestem nie tam, gdzie być powinnam, wsiadłam szybko w kolejkę, która akurat podjechała. Nie wiem jakim cudem, ale kierowca siedział w „zagródce” takiej, w jakiej jeżdżą kierowcy autobusów. Poprosiłam o sprzedanie biletu, ale on powiedział, że nie ma i że wobec tego, że jadę bez biletu muszę zapłacić 16 złotych kary. Ja się rozpłakałam i powiedziałam, że muszę jak najszybciej do Wrocławia dojechać. (eskaemką???!!!) Kierowca odpowiedział, że w takim razie płacić kary nie muszę i żebym się nie martwiła. Napisałam Esiowi, że już jadę... W tym momencie się obudziłam. Dziwny sen...

Wstałam średnio przytomna. Nawet mocna kawa i prysznic mnie nie postawiły na nogi. Mam ochotę spać. A jeszcze jakieś wariactwo mi się z komputerem porobiło. Chciałam znaleźć coś w Sieci, wyszukiwarka pokazała linki, kliknęłam jeden z nich, w którym nazwa się zgadzała z nazwą firmy, której szukałam. Hm, od tego momentu zaczęły się problemy. Co jakiś czas same uruchamiają mi się trony erotyczne. Koszmar!!! Bez sensu!!! Chrzanię taki Internet. Co to ma być żeby człowiekowi takie „cuda” się działy. Jak się tego pozbyć, wie ktoś może??? Walczę z tym od rana i nic. Tyle, że zablokowałam dostęp i nie wyświetlają się „obrazki”. Mam nadzieję, że to się nie skończy przeinstalowywaniem systemu. To byłoby nie dobrze. Wściekła jestem jak nie wiem. Człowiek co miesiąc płaci abonament, a tu mu takie niespodzianki wyskakują. Ja się tak nie bawię.

Jutro pierwszy egzamin. Hm, wydedukowałyśmy z E., że do ustnych idziemy na pierwszy ogień. Tak przynajmniej wynika z numerów, które nam przysłali na zawiadomieniu. Czyli to oznacza, że we wtorek możemy być już  po wszystkim i zostanie nam tylko czekanie na wyniki. Oby było warto czekać... Wyrzuty sumienia mam, że nic nie robię dzisiaj, ale jakoś ciężko mi się skoncentrować. Pogadałam chwilę z kolegą, który też jutro zdaje tylko na inny kierunek i ma trochę gorzej bo musi pozytywnie napisać test żeby dojść do ustnych. ...tak bardzo chciałabym żeby Esio tu był i powiedział, że wszystko będzie dobrze...

...............................................

Hm, to zabawne jak własna mama może popsuć humor i doprowadzić do takiego stanu, że ma się ochotę wrzeszczeć, tupać, wyć i wyrywać sobie włosy z głowy. Zupełnie, jakby nie miała wyczucia, że ja mam jutro egzamin, że mogę się denerwować. Potrzebowałabym raczej zapewnienia, w miarę możliwości, że będzie dobrze, że wszystko się uda. Ale nie, moja mama musiała zadziałać odwrotnie. Znowu zaczęła mówić na temat pieniędzy. Że ja pracuję (szkoda, że zapomniała, że to czas przeszły już)  i mogłabym też się dołożyć do utrzymania mieszkania. A co ja niby się nie dokładam???!!! Byłam w szoku, że mogła coś takiego powiedzieć w ogóle. Jestem tu przez cały rok, pilnuję żeby obcy ludzie nie zniszczyli mieszkania, płacę regularnie rachunki, upominam lokatorów kiedy coś jest nie tak, jak powinno, a mama, wygląda na to, ma pretensje. Zapytała się mnie jak ja sobie wyobrażam kto będzie płacił za moje mieszkanie tutaj podczas wakacji. A kto by płacił gdyby mnie tu nie było??? Sytuacja jest dokładnie ta sama, tyle, że nie będę mieszkała u nich tylko „u siebie”. Po prostu zachciało mi się wyć. Wyczucie czasu genialne wręcz, na dzień przed egzaminem takie dyskusje i to jeszcze przez telefon. Dobrze chociaż, że nie ja dzwoniłam. Jutro egzaminy, boję się. Nie tyle angielskiego, ten powinien pójść dobrze, polskiego się boję. Zresztą prawdę mówiąc boję się ogólnie. Co jeśli i tym razem się nie uda??? Ja jeszcze jakoś sobie poradzę, ale jak w razie czego poinformować o porażce rodziców. Jak im to powiedzieć, co wtedy zrobić??? Jak to powiem Esiowi??? Jak oni wszyscy zareagują na moje ewentualne: „znowu nie”. Boję się właśnie tego. Staram się myśleć pozytywnie, staram się iść z nastawieniem „dam radę” (bo dam), ale to trudne jest strasznie. Przecież oni we mnie wierzą, a jeśli znowu zawiodę??? Co wtedy będzie??? Nie jestem w stanie powiedzieć co zrobię jeśli nie zobaczę się na liście. Nie mam zielonego pojęcia, ale raczej nic dobrego.

A poza tym... poza tym to przyszły do mnie niesympatyczne myśli o Esiu. Niedawno w jakimś wywiadzie z jakąś hollywoodzką aktorką przeczytałam, że jak nam na kimś tak strasznie bardzo zależy to samo wyobrażenie sobie tej osoby z inną może nam złamać serce. I wiecie co??? Ja coś takiego mam. Może moje serce jest jeszcze w jednym kawałku i jakoś się trzyma, ale na samą myśl, że coś Esiem może się stać zaczynam płakać i od razu robi mi się niedobrze. I coraz bardziej chcę żeby on wrócił. Coraz trudniej jest mi znosić ból towarzyszący tęsknocie, coraz trudniej jest mi wytrzymać bez jego ciepła, bez jego bliskości. Coraz bardziej... Najlepsze jest to, że zaraz po jego wyjeździe czułam się jak we śnie. Nie bardzo wiedziałam co było jawą, a co nią nie było. Miałam wrażenie, że Czas z Esiem był snem, z drugiej strony wydawało i się, że to, że go nie ma to sen. I że zaraz się obudzę. Kiedy dzwonił to jakby z zaświatów. Byłam raz na górze, a raz na samym dole. Psychicznie. A teraz??? Teraz wiem, że to nie był żaden sen, że to była jawa i że to znowu będzie. Tylko muszę jeszcze trochę poczekać. Ale momentami nie mogę już. To tak bardzo boli. Tęsknota i Czekanie tak bardzo boli. Ale wiem, ze teraz już z górki i kiedy tylko pomyślę, że on wróci to płaczę. Czy ja jestem normalna??? Chyba nie, bo nikt, kto jest Zakochany nie jest normalny. Jak Wam się wydaje??? 

Myślenie, zresztą jakikolwiek wysiłek umysłowy sprawia mi ból. Czuję się zmęczona. Bez siły i wiary. Wiem, że to chwilowe załamanie, że dojdę do siebie pozbieram się, ale to kiedyś. Teraz jest, jak jest. Jest mi niedobrze. Czuję się sama, zostawiona sama sobie. I co z tego, że mama zadzwoniła powiedziała, że mam się nie martwić. Co z tego, że Esio kilkakrotnie mi dziś powtórzył: „będzie dobrze misia”. Co z tego skoro ja nie bardzo wierzę??? A przecież to ja chyba powinnam wierzyć, prawda??? A ja jestem zmęczona, zwyczajnie zmęczona. Chyba codziennością, tym, że mam być silna, mam walczyć, nie wolno mi się poddać. Ale każdy człowiek ma granice jakieś, ja najwyraźniej dotarłam do swojej. Nie wierzę w nic... To nie może się udać. Przez kilka ostatnich dni/tygodni budziłam się i czułam, to było we mnie, że będzie dobrze. Wiedziałam, że dużo mogę, że się nie poddam, że jestem silna, że wygram. Teraz już tak nie myślę. Opadłam z sił. Dotarło do mnie, że mam 22 lata i co??? I nic. To nie ważne, że jeśli się nie uda, oni będą ze mną. Ja w siebie przestanę wierzyć, a to chyba jest najgorsze co człowiek może zrobić. Przestać wierzyć w siebie. A ja mam do tego niedaleko. To boli... to tak bardzo boli. Fizyczny ból przynajmniej można zagłuszyć jakimiś środkami, ale co zrobić z psychicznym??? Nic nie można zrobić, on po prostu jest. Stał się swego rodzaju moim Przyjacielem.

Najchętniej wyjechałabym gdzieś daleko, do jakiejś głuszy, uciekła od świata. Czuję się sama, akurat wtedy, kiedy potrzebuję żeby ktoś był przy mnie, dodał sił. Jestem sama. Zawsze byłam. Może już tak musi być??? I co z tego, że Esio mi dziś wiele razy powtórzył: „jesteś mądra, zdolna, ja wierzę, że ci się uda. Będzie ok., nie martw się.” Przez tysiące kilometrów mi tak powiedział. A ja miałam ochotę krzyczeć „wracaj!”. Nie krzyknęłam, patrzyłam w monitor jak na oknie rozmowy pojawiają się kolejne krzepiące słowa i płakałam. Już bardzo dawno tak nie płakałam. Po prostu poczułam, że muszę, że za długo ten płacz w sobie tłumiłam – musiałam być przecież silna, nie wolno mi było się załamywać, musiałam się zawsze uśmiechać, nie ważne jak było mi źle. Za długo. Już nie mam siły... zwyczajnie nie mam siły. Zawalczę jutro resztkami sił, zobaczymy z jakim skutkiem. A wiecie co jest najgorsze? Z tego smutku, czy jakkolwiek to nazwać, odwróciłam zdjęcie Esia. Nie mogę na nie patrzeć. Drażni mnie jego uśmiech, a przecież tęsknię do niego, czekam na niego, jestem zakochana, chcę żeby już wrócił. Wobec tego dlaczego to zrobiłam??? Bo patrzenie dzisiaj na niego boli... bardzo boli. Akurat teraz. Boję się, że sobie nie poradzę, że nie znajdę w sobie tyle siły, że się poddam... Nie chcę tego, ale... Boję się. Esio...

Ja wiem jedno. I WANT TO SEE THE SUN AGAIN!!!

I chcę być SZCZĘŚLIWA. Tak po prostu.

Jaki był ten dzień??? Hm, kawa rozbudziła mnie do tego stopnia, że cała w skowronkach pojechałam do przychodni. I tu czekała mnie pierwsza, średnio miła, tego dnia niespodzianka. Okazało się, że lekarka, która nigdy z niczym nie robi problemów i podpisuje wszystkie druki wedle życzenia pacjenta jest na urlopie, a za nią przyjmuje wredna jędza. No i sobie poczekałam 2 godziny żeby się dowiedzieć, że nie podpisze mi książeczki pracowniczej. Powiedziałam jej co o tym myślę, zacisnęłam zęby i pojechałam do E. razem pojechałyśmy na spotkanie w sprawie pracy, wszystkiego się dowiedziałyśmy i jak dobrze pójdzie to jutro będziemy miały podpisane umowy, a w ciągu tygodnia przedstawią nam pierwsze oferty. Praca w roli hostessy w hipermarketach, na różnych targach i bankietach jak dla mnie może być. Tym bardziej, że sama decyduję kiedy chcę pracować. Na tym jednym nie spoczniemy, będziemy jeszcze szukać czegoś podobnego – trzeba się zabezpieczyć, nie???

Kolejną niespodzianką była wizyta w banku. Chciałam wyrobić sobie kartę Euro26, w tym celu udałam się do swojego oddziału Banku Zachodniego WBK. Miłą pani od obsługi klientów indywidualnych od razu przystąpiła do dzieła, klikała, klikała i w końcu poinformowała, że w ciągu dwóch tygodni będę miała i kartę i pin do niej. Powiedziała też, że opłata za kartę została już pobrana z mojego konta. Zapytałam się ile wynosi ta opłata (Esio wyrabiał i płacił 15 PLN), a pani uprzejmym tonem, że 45 PLN. Zdębiałam, ale było too late niestety. Hm, chociaż czy ja wiem... Co prawda nie narzekam na nadmiar pieniędzy, szczególnie teraz, ale taka karta może się przydać. Wróci Esio, może gdzieś pojedziemy – nawet niekoniecznie za granicę, ale przezorny zawsze ubezpieczony, right??? Potem dowiedziałam się, że nie muszę przyjeżdżać do K. na angielski bo on musiał jechać na jakieś badania do Karpacza, ale że B. będzie ze mną w kontakcie i że będzie potrzebowała mojej pomocy. Tylko coś trochę mało czasu jej zostało. Wtorek się kończy, została jej  środa i czwartek bo w piątek to już jest zakończenie roku. A nie może być tak, że ona do mnie zadzwoni jutro rano i powie, że mam przyjść. Tak to nie będzie. Jeśli chodzi o kolejne niespodzianki to spotkałam się z P. Wczoraj przyjechała z Niemiec na egzaminy i od razu powiedziała, że chce się spotkać bo ma mi pieniądze do oddania. Ok., co prawda nie bardzo kojarzyłam o co chodzi, ale „:jak dają to trzeba brać”, nie??? Na koniec dnia pojechałam do E. uczyć się. Ale się nie pouczyłyśmy za długo bo z jej mamą rozważałyśmy „za i przeciw” jutrzejszego podpisywania umowy. W końcu stanęło na tym, że jak wrócę do domu to mam „rozejrzeć się” po Internecie i zobaczyć co to za firma. Wróciłam, sprawdziłam, wygląda w porządku więc jutro idziemy.

Z tego wszystkiego zapomniałam o Esiu... Nie, nie w tym sensie, że o tym, że on jest. Po prostu wczesnym popołudniem wysłał mi sygnał, a ja zapomniałam mu przez kilka dobrych godzin go odesłać. Biedny, musiał się niepokoić co się stało. Aż mi głupio teraz jest okropnie, że taka wredota ze mnie. Zapomnieć o Esiu – jak ja mogłam???!!! A prawda jest taka, że przez cały dzień myślałam o Esiu i to były bardzo przyjemne myśli, tylko o tym sygnale zupełnie zapomniałam. Aż cała promieniałam, miałam ochotę śmiać się, skakać, miałam ochotę wycałować wszystkich w poczekalni w przychodni. Oby tak dalej, oby już niedługo. A Esio??? Mój Esio Kochany wczoraj powiedział, że czeka na mnie, nazwał mnie „swoim biedulkiem” – to tak w temacie przyszłotygodniowych egzaminów. Jak dobrze było go usłyszeć... Esio... Jestem coraz bardziej zakochana. Naprawdę, każdego dnia czuję coraz bardziej, że bez Esia jest mi potwornie źle i że chcę żeby on już wrócił. Daj Boże, żeby to było już niedługo!!! Tak bardzo bym chciała, tak bardzo potrzebuję, żeby on był teraz blisko, żeby mnie przytulił i powiedział, że mam się nie martwić, że zdam. Oj Esiu Kochany dlaczego Ciebie tu nie ma???!!! Esiu, tak bardzo chcę żebyś przyjechał, żebyś był blisko. Hm, aż chce mi się płakać. Z tego, co czuję, z tęsknoty, z potrzeby bliskości Esia... No, żeby do końca być szczerą to powiem, że z innych problemów też. Z tego, że denerwuję się egzaminami, że nie wiem jak to będzie z pracą. Jednym słowem nie wiem czy ten dzień był tak do końca na plus. Jest prawie 21, a ja dziś nic nie zrobiłam. Zaraz idę się uczyć, i nie pójdę spać dopóki nie będę miała czystego sumienia. Tak, tak muszę zrobić. Tylko, że ze zmęczenia mój mózg nie ma siły wysilać się jeszcze bardziej. ale BĘDZIE DOBRZE. Musi być dobrze...

„Dobrze jest uchylić nieco drzwi Kiedy jeszcze całe miasto śpi By rozproszył najczarniejszych myśli moc Promień, co ma czarodziejską moc. Niech niedobre myśli, jakie człowiek krył Więcej mu nie zabierają sił. Dobrze jest odsłonić okna swe i na oścież pootwierać je By przechodzień przypadkowy widzieć mógł Że nie kryje zła sąsiedzki próg. Świt, świt nowy wstaje dzień Złota gwiazda dnia rozprasza nocy cień Cudowny świt, świt Czas misternie tka Losu wątek na osnowie dnia. Dobrze jest chlebowy rozgrzać piec I bochenki w nim rumiane piec Żeby każdy, kto poczuje pierwszy głód Wiedział jak smakuje chleb i miód. Drżą na rzęsach resztki snu Usta szepczą: „witaj dniu” Wszędzie światłości Więcej więcej więcej Więc Opatrzności człowiek swe powierza ręce Przygotować wszystko w ciągu dnia. Blask! Blask! Blask! To najdoskonalsza z wszystkich łask światło niesie nam Dzień, co nigdy nie jest taki sam.(...) Dobry dzień się zaczął tu Zatem witaj dobry dniu(...)”!!!

Promienie słońca zaglądają przez okno, to będzie DOBRY DZIEŃ!!! Nie śpię od 5 rano, poranna mocna kawa przyjemnie budzi, w głowie same pogodne myśli, usta same składają się do śmiechu, rozpiera mnie energia. Dzisiaj MOGĘ WSZYSTKO!!!

Jak dobrze było usłyszeć Esia...

Jak dobrze.

Przepraszał za... nie ważne, zresztą to wcale nie było ważne, więc nie miał za co przepraszać, ale przeprosił.

Esio...

Powiedział, że czeka. Na mnie.

Że tęskni.

Że mam się nie bać bo jestem mądra dziewczynka i wszystkie egzaminy zdam.

Powiedział, że zdjęcia wyszły super, ale wolałby żeby to było „na żywo”

Powiedział, że myśli... cały czas...

Że jeśli nie znajdzie pracy to wraca...!!!

Przesłał buziaki...

I’M TRULY MADLY DEEPLY IN LOVE!!!

Lato. Jest wszędzie, w tytułach telewizyjnych programów, radiowych spotach, na wystawach sklepów, a przede wszystkim biur podróży. Tylko pogoda jakaś mało letnia, chociaż wg prognoz od przyszłego tygodnia mają przyjść upały. Oprócz tego w przyszłym tygodniu powinno się już wszystko wyjaśnić w sprawie mojej Akademickiej Przyszłości. Na dzień dzisiejszy to raz czuję (i to jest bardzo silne przeczucie), że wszystko będzie dobrze, ale zaraz potem myślę, że: „nic z tego nie będzie, nie potrzebnie się oszukuję”. Coraz bardziej też czuję się jak bohaterka „Martyny” J. L. Wiśniewskiego. Przypomniały mi się słowa Wirtualnego Znajomego z Przeszłości: „może tym razem to nie będzie jak w „Samotności w Sieci”, może tym razem to będzie jak „Martyna”, pomyśl o tym...”. Pomyślałam, i chyba miał rację...

Już raczej przesądzone, że wakacje spędzę we Wrocławiu. Oprócz cioci Ł., która na lipiec zajmie jego pokój z racji przyjazdu na jakieś badania zamieszka u mnie koleżanka mojej kuzynki A. podobno bardzo sympatyczna dziewczyna, hm, najważniejsze żeby płaciła. Z połową „stawki” od Ł. i pieniędzmi od tej dziewczyny będzie przynajmniej na zapłatę czynszu. Ale muszę tu być, zresztą prawdę mówiąc i tak nie mam ochoty nigdzie jechać. Mam ochotę pobyć sama ze sobą, gdyby jeszcze udało mi się znaleźć jakąś pracę... Ostatecznie wakacje mogę przepracować jeszcze jako baby-sitter – doświadczenie mam, referencje też świetne. No i Czas do przyjazdu Esia szybciej by zleciał. Jak dotąd statystyki wyglądają mniej więcej tak: minęło 50 dni bez Esia (to odrobinkę więcej niż połowa), średnio 2 razy w tygodniu rozmawiamy by the phone, raz w tygodniu odbywamy rozmowę on-line, codziennie wysyłamy po kolka sygnałów, w chwilach skrajnego doła wysyłamy smsy (bardziej on niż ja, ja się boję). A co najważniejsze (i nie wiem czy nie najgorsze) tęsknię coraz bardziej. nawet najmniejsze wyobrażenie, że coś może pójść „nie tak” powoduje, ze zaczynam spadać... Zresztą tak się zastanawiam, jeśli mu tam źle, jeśli łapie „doły cały czas” (jego słowa) to dlaczego nie wróci??? Pieniądze przecież najważniejsze nie są, a sam mówi, że zwiedzać też nie bardzo ma ochotę. Gdybym tylko mogła tam być...

Jest mi smutno i myślę, że chyba łatwiej jest mi śnić... „I’m still afraid to sleep cause if I do I’ll dream of you and my dreams are always deep on the pillow where I’ll weep” Esio... Esio… Esio… Tak mi ciebie brak… każdego dnia bardziej, każdego dnia bardziej za tobą tęsknię, każdego dnia bardziej cię potrzebuję, każdego dnia bardziej się boję, każdego dnia częściej o tobie myślę, każdego dnia chcę żebyś wrócił.

Dzisiaj dostałam smsa od mojej Mamy. Odpowiedź na moje 6 wysłane w sobotę rano: „Olcia! Przepraszam, że nie pisałam. Skończyłam studia. Szkoda. Wracam teraz z Gdańska, jak dojadę to zadzwonię. Pa.” A co ja miałam odpisać??? Miałam jej powiedzieć, że było i smutno i źle, że nawet słowem się nie odezwała jak jej obrona dyplomu poszła, że nie było miło dostać smsa o treści: „jestem na zajęciach, nie mogę rozmawiać.”??? Przecież zajęcia nie trwały 3 dni bez przerwy, mam rację??? A teraz jest prawdopodobieństwo, że możemy się zobaczyć dopiero na Boże Narodzenie. Chyba, że we wrześniu się uda... No i ładnie, dzwonił przed chwilą tata. Jeszcze się z nim posprzeczałam... szlag by to wszystko trafił. Teraz mi wypomina kupno komputera, to, że płacił za moje studia przez rok, że kupił lodówkę, a ja jeszcze stawiam mu jakieś ultimatum. Tylko, że nie bardzo wiem jakie... A ja powiedziałam tylko, że w tym miesiącu nie mam pieniędzy na zapłacenie czynszu bo dziewczyny zrobiły przedpłatę tak zwana i część ich pieniędzy czerwcowych poszła na opłaty w ubiegłym wrześniu. Gdybym miała pieniądze to pewnie bym jakoś zapłaciła, ale ja nawet ich nie mam i sama zastanawiam się jak zrobić żeby było dobrze. Ale tata ma pretensje, że nie mam z czego zapłacić. Albo ja czegoś nie rozumiem, albo jakaś głupia jestem, albo może się czepiam, albo sama już nie wiem co. Mam tylko nie liczyć „na cokolwiek” z ich strony. Dlaczego to wszystko jest takie trudne, co??? Żeby Esio chociaż zadzwonił...

W przyszły poniedziałek i wtorek mam egzaminy. Do piątku pewnie będę też po ustnych. Oby się udało... oby się udało... żeby tylko się udało... I ja wiem, gdzieś w głębi siebie wiem, że się uda, że spełnią się moje marzenia, że osiągnę to, co zamierzam, że uda mi się w końcu coś. Może w końcu po burzy wyjdzie słońce...

„lecz po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój...”

Nie wytrzymałam, zadzwoniłam do taty z przeprosinami. Może byłam trochę za ostra dla niego... Ale połączenie Tęsknoty za Esiem i przedegzaminowej paniki powoduje, że zachowuję się być może trochę za ostro wobec  Bogu ducha winnych osób. A tata powiedział: „już dobrze córeczko, jestem szczęśliwy, że zadzwoniłaś...”. A ja się w tym momencie rozpłakałam. I powiedziałam, że to te egzaminy i ta tęsknota. A on powiedział, że rozumie, ale że mam nie panikować bo będzie dobrze i Czas też szybko przeleci. <kocham Cię tato!!!>

O, Esio puścił sygnałka... Kochany Esio... Tak bardzo, tak strasznie za nim tęsknię. Jak za nikim wcześniej... Esio... Esio... Esio...

A jutro czeka mnie pracowity dzień. Z samego rana biegnę podbić książeczkę pracowniczą. I z tego powodu muszę uzbroić się w cierpliwość bo w mojej przychodni MSWiA jest zawsze straszna kolejka. Przychodzą babcie z dziadkami, czekają na recepcjonistkę od 6 rano (a rejestracja zaczyna się od 8) i dyskutują o swoich przypadłościach. A inni muszą tego słuchać. Potem umówiłam się z E. i idziemy złożyć aplikację w WorkService. A potem jeszcze w jakieś miejsce, a potem ja mam angielski z K. Po południu czeka na nas polski. Wrrr... Koszmar.

Hm, dzisiaj przypadkiem miałam bardzo sympatyczne spotkanie. Spotkałam mojego Ulubionego Profesora od organizacji turystyki. Pogawędziliśmy chwilę, a na koniec on powiedział, ze mam go łapać pod koniec wakacji albo na początku września to postara się mnie wkręcić na kurs przewodnicki. No, przynajmniej da namiary jak, gdzie i kiedy. Bardzo sympatyczny i ciepły człowiek z niego, ciekawe dlaczego nikt go nie słuchał na zajęciach???

Zaraz przyjdzie kuzynka z koleżanką, która ma u mnie mieszkać przez wakacje. Muszę się zbierać, a potem nauka... Keep your fingers crossed!!!