alexbluessy

Czasem są chwile, gdy problem jest w każdym kroku
W pięści ściskasz frustracje
Bezsilne łzy ci płyną z oczy
Są takie momenty, gdy ufa się już tylko Bogu
A wszystko czego chce się, to jakiś na szczęście sposób
Gdy z kolejnych łez atak przychodzi złości
O ścianę niszczysz pięści, miotasz się w bezsilności
Wpada się w problem jak w bagno, w wir nicości
A świat twych zasad prostych już runął
Jak domek z kart
Boże proszę byś problem usunął
Bym lepsze świat zobaczył jutro rano się budząc
Uspokojenie, pomóż znaleźć to, co w sercu drzemie
Co siedzi we mnie, proszę cię o to
Pomóż usunąć mi z duszy kłopot
Panie proszę!
Każdy z nas ma te chwile
Gdy się do ciebie modli Boże
Razem z przyjaciółmi, pomóż
W odwadze przed następnym krokiem pomóż
I daj schronienie jak w rodzinnym domu
I cicho cię proszę chroń przed ścieżką ciemną
Nawet najtwardsi mają chwile, kiedy potrzebują klęknąć
Często mam takie chwile jak w najgorszym horrorze
Myślę Boże, czy jeszcze coś gorszego stać się może
Może ty mi pomożesz, gdy świat mój nagle legnie w gruzach
Powiedz, czy mi się uda znaleźć spokój w życia trudach?
Wiem, to kolejna próba, których dużo było w sumie
Chociaż wiem, co robić, jednej rzeczy nie rozumiem
Czemu w ludzi tłumie jest tyle krzywdy?
Czemu tego tyle?
Przecież życie to miał być przywilej, a tutaj takie chwile:
Znowu czujesz ostrze na gardle
I wyraźna przyszłość widziana w krzywym zwierciadle
Jak statek ma porwane żagle stoi w miejscu
Ja tak samo
Ale wiem ze mogę wygrać partię z góry przegraną
Bo gdy obudzę się rano
Będę miał siłę by walczyć
By ruszyć z miejsca
Na pewno to mi wystarczy
(to mi wystarczy, na pewno to mi wystarczy)
Każdy ma chwile, że by to wszystko jebnął
I patrzy w lustro jak łzy mu ciekną
Ale go nie razi światło
To razi świat, co
Upokarza, uczucia zamraża
Takie sytuacje stwarza
Że masz wszystkiego dosyć
Ile można od życia w serce przyjmować ciosy?
Gdy najlepszy przyjaciel mówi do ciebie-posyp
Pomożesz mu, to zaśmiecisz swoją duszę
Co dzień się uczę
Fałszywki gdzie się nie ruszę
A trwać muszę
W prawach ulicy, co nie są łatwe
Dzisiaj przyjaciel, jutro jego imię dla mnie martwe
A dobry chłopak, wczoraj miał matkę, a dziś jej nie ma
To dla ciebie *****-chłopaku się nie łam
Wiem, że jest ciężko, wiem, że ona jest tylko jedna
I wiem, że każdy ma chwile, że się po cichy żegna
Ale trzeba je przetrwać
Na środku scena, a nawet w rogu
Czekając na lepsze chwile, powierzając się Bogu

Boże uchowaj mnie, o tak niewiele cię dzisiaj proszę
I uwolnij od bagażu, który na plecach noszę
Z życia dużo już wyniosłem, więc przestań mnie doświadczać
Nie chcę tak do końca walki z problemami staczać
Grzechów było wiele, dobrze wiem, nie jestem święty
Jak każdy napotykam na życiowe zakręty
Miewam czasem chwile, gdy czuję się za bardzo pewny
I takie w których mój rozdział wydaje się zamknięty
Egzystencja bez puenty, może mi się to należy?
Za to, że zbłądziłem i przestałem kiedyś w ciebie wierzyć
Teraz kilka pacierzy, mam nadzieję, że wysłuchasz
Liczę na to, bo właśnie strach do mych drzwi puka
To normalna skrucha, gdy ma się chwile słabości
Pamiętasz jak dążyłem kiedyś do doskonałości?
Pewny swojej mądrości, nie widzący swoich wad
Teraz na usługach tego, który stworzył świat

Każdy ma takie chwile, że w duszy deszcz pada
Jedyne co, chciałoby się teraz płakać
Nowy sens nadać, spokój oddechem
Przyspieszone serca bicie, życie na krechę
Tyle chwil w których myślałem, że to koniec
Smutna twarz w dłoniach dziś ukryta
Te same myśli, ale inny sens wynika
Kolejny dzień, ten sam wpis do pamiętnika
Przeszłość miga jak migawka flesza
Chce czuć smak życia na swoich ustach
Kolejna kartka, ale ona jest już pusta
Te same dni, tak ja rekurencje w lustrach
Te same sny, chociaż każdy z nich jest inny
Znów spływają tak jak strugi deszczu z rynny
Chcę dopiąć swego, choć obyczaj już dawno prysnął
Nie wiem jak ty, ale ja tu gram o wszystko
Może to wkurzać, kiedy patrzą ci na ręce
Niech sobie patrzą, dla nich lepiej już nie będzie
Każdy ma chwile, że się po cichu modli
I prosi Boga o to, aby się nie upodlić
Nie ma ideałów na tym świecie
Nikt nie żyje po raz drugi
Każdy stara się iść prosto, ale czasem drogę gubi
Szukając wsparcia, błądzi po życiowych stokach
Przemyślenia chłopaczyny, który dorósł w blokach
Chyba każdy ma chwile, że czasami wątpi
I zastanawia się, czy zawsze dobrze postąpił
Boże daj mi siłę, powiedz mi co mam robić
Jak baczyć z tymi, co w najgorszych chwilach chcą mnie dobić
Z tymi, co chcą szkodzić, z nimi nie pisane jest się godzić
Bo to szlam tego świata, tu chodzi właśnie o to
By być wokół tych, co są cenniejsi niż złoto
Boże zastanawiam się ile mój czas będzie płynął
A gdybym zginął, to opiekuj się moją rodziną
Człowiek stwarza pozory, boi się, że życie przegra
Bo każdy ma chwile, że się po cichu żegna

Cześć Eljot!!! Mam wrażenie, że na oślep poruszam się w labiryntach zdarzeń. Często się w nich gubię. Natomiast wydaje mi się, że tonę w potokach słów... Czasem czuję, że nie umiem pływać... Czuję jakby brakowało mi powietrza... Kiedy idę ulicą mam wrażenie jakbym szła po omacku... bez żadnej mapy... bez celu... (???).

Błądzę w labiryntach zdarzeń... Tonę w potokach słów. Zdarzenia następują po sobie błyskawicznie. Nie zdążę ich nawet zarejestrować... A słowa??? To nie potoki.. To rzeki. Są wszędzie. Wlewają się olbrzymimi falami z każdej strony... Wmawiają mi, że moja ulubiona kawa to Nescafe podczas gdy ja wolę Jacobs, próbują namówić do skorzystania z kolejnej supermarketowej promocji, informują co grane jest w kinach i teatrach. Słowo jest wszędzie. Ma olbrzymią moc. Przeraża mnie to...

Mam dziś ciężki dzień. A kiedy ostatnio miałam dobry??? Ciężko było mi wstać. Pomyślałam, że może nie pójdę na zajęcia... Miałam jednak odpowiadać na konwersacjach więc zmusiłam się i poszłam. Nawet moja ulubiona kawa nie postawiła mnie na nogi. Nic mi się nie chciało. Jedynie spać... Spać! To jeszcze jedna oznaka ogarniającego mnie poczucia bezsensu i jakiegoś rodzaju depresji. Boję się tego...

Poza tym nie wyspałam się. Najpierw nie mogłam długo zasnąć, a nad ranem coś mi się przyśniło. Dziwny to był sen. Ale pamiętam go dość dokładnie. Wszystko w tym śnie działo się bardzo szybko. Byli tam jacyś ludzie... – nie wiem kto, był też tak Z. Nie widziałam twarzy, ale to na pewno był Z. Na początku siedziałam z tymi ludźmi w jakimś pokoju z drewnianymi ścianami. To wyglądało jak sukija (japoński przyogrodowy domek-pawilon). Siedziałam z nimi i rozmawiałam kiedy wpadł Z. Zaczął krzyczeć żebym uciekała. Nie wiedziałam przed czym mam uciekać... Nagle do tego pokoju wbiegły konie. Nie wiem jak to się stało, ale znalazłam się nagle na grzbiecie jednego z nich. Jeżdżę konno więc nie była to dla mnie nowość, ale... Ale w pewnym momencie koń zaczął się strasznie rzucać... Nie wiem czy mnie zrzucił,  czy nie. Nagle znowu znalazłam się w drewnianym pokoju. Ludzi już tam nie było, ale słyszałam głos Z. Wołał, że już idzie, że zaraz będzie... I nie wiem czy doszedł, czy nie bo się obudziłam.

„(...)Męczą, lub dają odpocząć - są twoje. Czasem ukojenie, czasem paranoje. Sny, nawet gdy są złe, to się budzisz... Możesz w nich kochać lub mordować ludzi. Krzywe odbicie w witrynie twego ducha. Są twoje - tajne, nie jawne jak życie. Tu wszystko dzieje się naprawdę.(...)”  („Sen” – WWO)

Dzień na uczelni minął w miarę bezboleśnie. Zawaliłam słownictwo. To znaczy nie do końca, ale dla mnie 3+ to tak, jakbym zawaliła. Będę musiała coś z tym zrobić. Potem były konwersacje. Wypowiedź poszła mi gładko z pięknym american accent. Ale to nic dziwnego bo uwielbiam mówić po angielsku. A ten akcent... Cóż, pewnie to wpływ M., z którym przez kilka dobrych lat miałam konwersacje. A ponieważ M. był zakochany w US, w wakacje wyjeżdżał pracować do Arizony jako przewodnik wycieczek to do takiegoż akcentu się przyzwyczaiłam. I mimo prób siedzi we mnie. A Hugh Grant mówi tak pięknie... A tak by the way, z M. wiąże się kilka zdarzeń, dość interesujących i nawet zabawnych. Ale o tym kiedy indziej. Na gramatyce nic się ciekawego nie zdarzyło. W drodze powrotnej chciałam wstąpić do pani „od poprawiania urody” (czyt. kosmetyczki), ale jej nie było. Nie pozostało mi nic innego jak umówić się na jutro. Mój dzisiejszy obiad polegał na zalaniu kawałka makaronu i torebki jakiegoś proszku wrzącą wodą. Nie był zbyt dobry, ale nie mam nastroju ani na myślenie o gotowaniu, ani tym bardziej do gotowania – choć to uwielbiam. Ledwie zjadłam ten wątpliwy przysmak zapukał Ł. Myślałam, że jak zwykle chodzi mu o coś z komputerem, chociaż nawet go nie restartowałam ani nic z nim nie robiłam. Ale pomyliłam się. Ł. powiedział, że zrobił na obiad za dużo naleśników i zapytał czy nie mam czasem ochoty zjeść. Mam, ale jak wrócę od B. Będę miała kolację. Jeszcze do B. muszę dziś iść. Już i tak prawie u niej mieszkam. Wolne od chłopaków mam tylko poniedziałki i środy. Ale na tą godzinkę czy dwie mogę jechać. Trzeba sobie przecież pomagać. Powiem Ci coś. Mam z tego powodu wyrzuty sumienia, ale łapię się na tym, że kiedy ostatnio jestem u B. to przeliczam ten czas u niej na pieniądze. Liczę ile wypracowałam... Tak nie powinno być. Może jestem zmęczona???

(po kilku godzinach) Wróciłam przed chwilą od B. zmęczona potwornie. Ona musiała iść z K. do psychologa, a ja zostałam z T. spokojnie minął mi ten czas. W pewnym momencie jednak zrobiło się gorąco. Otóż B. nie mówiąc mi wcześniej ani słowa zapytała czy mam dziś wolny wieczór. Zaskoczyła mnie tym pytaniem. Odpowiedziałam, że tak. A ona na to czy w takim razie nie mogłabym zostać do 22 bo chciałaby wyjść. Powiedziała, że mogłabym też u niej przenocować zważywszy na to, że jutro i tak rano mam się u niej stawić. Na początku spanikowałam. Co mam zrobić??? W końcu postanowiłam być asertywna. Nie dam się wykorzystywać. Nie lubię być w ten sposób zaskakiwana. Chętnie zostanę z chłopakami jeśli będzie chciała gdzieś wyjść, ale niech odpowiednio wcześnie mnie o tym poinformuje. Dziś postąpiłabym wbrew sobie gdybym uległa i została. Powiedziałam jej to, a ona na to, że racja, że oczywiście mam jechać do domu, że nic się nie stało. Wyszłam od B. z dziwnym uczuciem, że w jakiś sposób ją zawiodłam. Szybko mi jednak przeszło i już spokojna wróciłam do domu. A tu, w kuchni czekał na mnie naleśnik od Ł. Zrobiłam gorącej herbatki i wprost rzuciłam się na jedzonko bo głodna byłam okropnie. Ł. patrzył rozbawiony, ale nie ma się czemu dziwić. Naleśnik był pyszny!!! Z szynką, pieczarkami, żółtym serkiem i kukurydzą. Mniam mniam... Na deser zjadłam jeszcze szyszkę ryżową. Straszne słodkie świństwo. Ostatnio jednak potrzebuję dużo i bardzo słodkiego.

Jadąc rano na zajęcia z okien autobusu widzę jak Ostrów Tumski wychyla się zza mgły. Widzę samochody na Moście Piaskowym, sznury samochodów na Moście Grunwaldzkim. Kiedy wracam wieczorem z miasta widzę jak Ostrów Tumski zasypia... Widzę sunące auta... To takie moje wrocławskie impresje. Zimowe impresje. Kiedy jechałam do B. zaczął padać śnieg. Zmierzchało się. Było pięknie na dworze... Drzewa w Parku Słowackiego przykrył biały puch... Jakoś mi się smutno zrobiło... Od tego piękna... Od świateł latarni odbijających się na śniegu, od opatulonych po uszy ludzi, od tej, jakby uroczystej atmosfery... To moje wrocławskie impresje, które zabiorę z sobą dokądkolwiek pójdę. 

Teraz słucham „Eterni” Eldo. Odkrywam ją za każdym razem na nowo. W walkmanie mam niezmiennie Gramattika. Za trzy dni wychodzi ich płyta. „Reaktywacja”. Już nie mogę się doczekać kiedy ją kupię. Myślę, że to, że jeszcze nie rozkleiłam się zupełnie, że jeszcze jakoś się trzymam to poniekąd zasługa Gramattika właśnie. Ich teksty jako jedne z nielicznych do mnie przemawiają. Mam nadzieję, że nie pójdą w komercję, że się nie sprzedadzą i pozostaną sobą.

Pozdrawiam Cię Eljot serdecznie, nostalgicznie i Gramattikowo. Trzymaj się ciepło. do usłyszenia.

To jeszcze raz ja, Eljot. Musiałam wrócić bo rozrywają mnie sprzeczne emocje, nie wiem co mam robić. Jasne, przecież nikt nie mówił, że życie będzie łatwe, ale... Biję się z myślami i nie wiem co mam robić. Z jednej strony czuję, że definitywnie powinnam zakończyć moją działalność w Wirtualnym Świecie. Nie wykluczam też zaprzestania wysyłania do Ciebie listów. Po prostu im dłużej rozmawiam z H., Z., i J. tym czuję się... Gorsza??? Mniejsza??? Wydaje mi się, że nie wiele wiem, że ja przy nich to dziecko... Co z tego, że czytam poezję, że czytam „mądre” gazety, co z tego, że sprawnie się wysławiam. Jak z nimi rozmawiam to mam wrażenie, że wiem bardzo niewiele... Często nie wiem nawet co mam powiedzieć. I nie wynika to z tego, że nie mam ochoty rozmawiać. Wydaje mi się, że cokolwiek powiem to będzie nieważne, małe i... jakieś pospolite... Czasem więc wolę nic nie mówić. Coraz poważniej myślę o tym, żeby zostawić to wszystko. Nie chcę się czuć tak, jak się czuję. Nie chcę żeby oni myśleli, że nie chcę z nimi rozmawiać. Możliwe, że znam przyczynę mojego smutku... Tak nagłego smutku. Powiedzieć Ci o tym??? Chcesz o tym posłuchać??? Ostatnio rozmawiam tylko z H. i zaczynam się niepokoić. Bo jest dziwnie. Dziwniej niż było... To jest pewnie moja wina bo za dużo powiedziałam. Tak, to na pewno moja wina... Z. pracuje i się nie pojawia, a z J. się mijam... Zresztą ja każdą z tych osób w jakiś sposób skrzywdziłam... Każdą w inny sposób... Z. – bo kiedyś, czegoś długo nie mówiłam, H. – bo może powiedziałam za dużo, a J. – bo nie chciałam czegoś powiedzieć. Ja chyba umiem tylko ranić.... Jak jakaś femme fatale... Jak Jagna z „Chłopów” Reymonta, jak Lady Makbet, jak bohaterka powieści „Skaza” (niestety nie pamiętam ani autorki, ani imienia bohaterki).

Boję się.... Czasem zastanawiam się jak to by było gdybym coś sobie zrobiła. Patrzę na swoje żyły... Czasem, kiedy trzymam w dłoni nóż (bo akurat coś kroję) myślę jakby to było gdybym... Ale to są ułamki sekund. Potem wszystko jest normalnie. Może to początki schizofrenii... Podobno kto myśli o samobójstwie nigdy nie jest na tyle silny aby to zrobić. Ja też się boję. A myśli mi się zdarzają. Mam mętlik w głowie. I chciałabym i boję się... Dziś niedziela. A ja znowu nie mogłam się przemóc i nie poszłam do kościoła. Znowu nie poszłam z Nim porozmawiać. Znowu się nie wyżaliłam... Znowu ogarnęło mnie uczucie beznadziei. Boże! Ja mam depresję! Jestem chora...

Boję się...

Boję się...

Boję się...

Znajdź mnie i uratuj...

Dlaczego... Dlaczego... Dlaczego...

Boję się...

Cześć Eljot. Nie zgadniesz co się wczoraj stało. Już miałam wyłączać komputer i iść spać kiedy zagadnął mnie Pan K. Przepraszał, że tak długo trzyma moją książkę. Odpowiedziałam grzecznie, że nie ma sprawy, że nic się przecież wielkiego nie stało. On na to, że mogłabym bardziej normalnie odpowiadać. A normalnie to znaczy jak??? Ludzie! Aż się roześmiałam. Powiedziałam, że mogę nawet pojechać po tą książkę do niego. To on na to, że sam ją podrzuci w tygodniu, ale jak mam ochotę to oczywiście mogę go odwiedzić. A figa! Niby po co mam do niego jechać.... Nie, przesadzam w tym momencie. Ale fakt, faktem, że nie bardzo mam tam po drodze. To prawie peryferie miasta! Najważniejsze, że odzyskam swoją ukochaną książkę... Aha! Byłabym zapomniała. Pan K. bardzo się zdziwił, że tak bardzo mi na niej zależy. „Przecież już ją  czytałaś” – to jego słowa. Ja mu na to, że są książki, które mi się nigdy nie znudzą i do których będę wracać co jakiś czas. Swoją drogą on może nie bardzo to rozumieć bo nie lubi czytać, z tego co zdążyłam się zorientować. Każdy ma jednak prawo lubić coś innego...

Dziś pewnie wszyscy będą mówić o śmierci Czesława Niemena. Ja nie będę. Jest to wielka strata dla kraju, dla polskiej muzyki, ale uważam, że nie można z tego robić wydarzenia na olbrzymią skalę. Nie byłam Jego wielbicielką choć lubię słuchać Jego piosenek. Każde odejście znanej osoby powoduje, że przeszywa mnie piorun w momencie, kiedy się o tym dowiaduję. Tak było w przypadku śmierci Marka Kotańskiego, tak było kiedy  w wypadku zginął Bogdan Łyszkiewicz – lider Chłopców z Placu Broni. Czesław Niemen zmarł w ciężkiej chorobie. I może tak jest lepiej... Może bardzo nie cierpiał... Tak będę o tym myśleć. Zresztą śmierć wpisana jest w nasze życie. Na dobrą sprawę mnie jutro też może nie być... Bo pijany albo szalony kierowca, bo zagapię się na ulicy, bo komuś nie spodoba się kolor mojej kurtki albo okulary na nosie...

Jak pisał ks. Jan Twardowski: To, że wszystko dzieje się inaczej,

to cierpienie tędy owędy

ten dzień bez kochanej ręki

ten ból i tak dalej

ten mróz że tylko jeden piec mnie zrozumiał

zwłaszcza gdy kładłem serce do zimnego łóżka

ta jesień lekko chora po tej stronie świata

ta małpa bez małpy

powiedz że to właśnie ważne

Obudziłam się później niż zwykle. Wszak dzisiaj niedziela – jedyny dzień, kiedy mogę dłużej pospać. Wstałam około 10. Wyjrzałam przez okno. Padał deszcz. Słyszałam jak krople z impetem uderzają o parapet. Uwielbiam ten dźwięk. Mimo szarości poranka i zimna na dworze poczułam się dziwnie spokojna. I nawet jakieś dziwne ciepło mnie ogarnęło. Zrobiłam sobie mocną kawę i usiadłam przed komputerem. Włączyłam białostockie radio AKADERA. Bardzo je lubię. Może jest to jakiś łącznik między mną a miastem... W każdym razie bardzo je lubię. Grają fajną muzykę. Przyjemnie mi słuchać też Radia Kolor i Radiostacji. Z tym, że tej ostatniej nie mogę ustawić. Może pokój mam po złej stronie... Siedziałam sobie, popijałam pachnącą kawę kiedy pojawił się H. na gg. Trochę pogadaliśmy, a potem każde udało się do swojej roboty. I wiesz co? W końcu to zrobiłam. W końcu powiedziałam H. czego tak naprawdę się boję. A boję się tego „naszego wewnętrznego podobieństwa” i tego, że zbyt dobrze mi się z nim rozmawia. Nie chciałabym popaść w „paranoję” jak to było z Panem K. Choć oczywiście w jakiś sposób obraźliwe dla H. jest to porównanie... Myślę jednak, że paranoja w tym przypadku mi nie grozi... Mam tylko wątpliwości czy nie powiedziałam za dużo mówiąc to wszystko H. Czasem tak mam, że nie umiem trzymać języka za zębami, powiem coś, a potem jest dziwnie. Zobaczymy...

Kiedy już  z siebie wszystko wyrzuciłam zaczęłam przygotowywać się do jutrzejszych zajęć. Właśnie pisałam list do cioci z podziękowaniem za prezent (zadanie ze słownictwa – napisanie podziękowania za prezent, może być śmieszny, ale tak żeby nie pisać dosłownie co to jest. Potem grupa będzie zgadywać.) kiedy wparował mi do pokoju Ł. Chciał sprawdzić czy ode mnie wyślą się komunikaty na gg. I się nie wyślą. Moje działa bez zarzutu, natomiast z jego jest problem. Jak wysyła wiadomość to jego status przeskakuje nagle na „niedostępny”. Ma chłopak zmartwienie na pół dnia... Ale przynajmniej się nie czepiał, że restartuję komputer. W tym roku mam szczęście do (współ)lokatorów. Dziewczyny są fajne, nie robią zamieszania, a z Ł. mieszkam już  od kwietnia i zdążyłam go mniej więcej poznać. Chociaż jak nas jest teraz trzy, a on jeden to trochę poczuł się jak pan i próbuje nas ustawiać. Ale coś mu jednak nie wychodzi. Z drugiej strony trochę przycichł... Ale od początku. W zeszłym roku kiedy zostałam sama i wprowadziły się trzy inne dziewczyny było wesoło. Każda z nas była z innej bajki. Ak studiowała architekturę, ja kończyłam turystykę, B. zdała właśnie na historię, a K. na technologię żywności. Z B. i Ak. od razu złapałam wspólny język. Z K. było gorzej. Trochę robiła z siebie księżniczkę. Najpiękniejszą i najmądrzejszą. Właściwie to ani ja, ani Ak. nie wiedziałyśmy jak z nią rozmawiać. Jej mina nie mówiła nic: nie wiadomo było czy się śmieje, czy tylko chce być miła. W takim składzie mieszkałyśmy do lutego. W tym czasie zdążyłyśmy się polubić. Szkoda, że kontakt się urwał. Wiele też się działo. Najbardziej utknął mi w pamięci pewien wypadek. Otóż rozszczelniła nam się uszczelka w toalecie. Nie wiedziałyśmy co mamy robić więc napisałyśmy list do osiedlowego konserwatora. Nie wiedziałyśmy jednak co mamy napisać żeby przyszedł, a śpieszyło nam się bo woda ciekła na kafelki. Postanowiłyśmy napisać co następuje: „Szanowny Panie Konserwatorze. Nie śpimy po nocach bo zalewa nam łazienkę. Nie wiemy co mamy robić. Bardzo Pana prosimy, aby Pan mógł jak najszybciej przyjść i coś z tym zrobić zanim woda zaleje nas  zaleje. Cztery bezradne (i niewyspane) studentki.” Podałyśmy adres żeby wiedział gdzie ma przyjść. Był tylko jeden problem. Nie bardzo wiedziałyśmy jak mu wytłumaczyć co tak naprawdę się dzieje. Wobec tego Ak., która ma zdolności do rysunków narysowała przekrój przez toaletę. Podpisała części składowe i zaznaczyła „miejsce awarii”. Kiedy następnego dnia przyszedł pan Leon (bo tak konserwator ma na imię) powiedział, że jeszcze nigdy nie dostał takiego listu. I jak wobec takiej prośby mógłby nie przyjść. Ale następnym razem mamy pisać krótko i zwięźle. (Ciekawe jak... ). Pan Leon jest strasznie sympatycznym człowiekiem, strasznie gadatliwym. Na koniec powiedział, że żałuje, że jego synowie już się pożenili bo by ich tu wysłał i miałby śliczne synowe. Mnie od tamtego dnia nazywa „panienką Oleńką”. W swej kobiecej próżności nie będę mówić, że nie jest to miłe. B. i K. znały się z liceum. Mieszkały w jednym pokoju, ale coś przestały się dogadywać i postanowiły poszukać czegoś innego. Jak się potem okazało K. w ogóle rzuciła studia. A B. wyprowadziła się gdzie indziej. Ich miejsce zajęło dwóch chłopaków. Mieli po 28 lat i wciąż kończyli studia. To znaczy ich studiowanie polegało na spędzaniu pierwszego semestru w USA, wracaniu na drugi i piciu. Pili dużo i często. Nie w domu. Wychodzili, wracali nad ranem i nie raz się zdarzało, że głośno się zachowywali. Nie wiem, czemu ich nie wyrzuciłam z mieszkania. Może dlatego, że bałam się, że nie znajdę nikogo na ich miejsce. Dostałam szkołę, zwłaszcza, że próbowali nie zapłacić za ostatni miesiąc. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Ak. też jeszcze wtedy mieszkała. Dopiero w marcu postanowiła, że na początku kwietnia jedzie do Włoch i zwalnia pokój. Na szczęście pojawił się Ł. Od razu powiedział, że bardzo chciałby tu mieszkać. Podobno miał niezłe przeprawy na poprzednich stancjach. Mówił, że trafiał na dziwnych właścicieli. Raz to była wiekowa pani, którą budził najmniejszy szmer. Innym znowu razem samotny 40-latek z synem. Facet siedział całymi dniami w domu i miał pretensje o robienie frytek. Ł. się w końcu do nas wprowadził. A ja zamieszkałam z 3 facetami. Trochę się tego obawiałam, ale z Ł. Szybko złapałam kontakt i trzymaliśmy się razem, a tamci razem. Na początku każdego wieczoru graliśmy z Ł. W statki albo kości. I jak na złość nie mogłam z nim wygrać. A w kości jestem całkiem niezła... „Tamci” wyprowadzili się w czerwcu. Teraz czasem ich widuję. Jak mnie zauwarzą to udają, że mnie nie widzą, albo przechodzą na drugą stronę ulicy. Ak. nie widuję. Pewnie wyjechała do Włoch. W tym roku jestem spokojna. Fajnie się mieszka, spokojnie. Tyle, że wciąż się mijamy i nie mamy czasu sobie porozmawiać. Ale po sesji...

G. mi powiedziała, że Ł. siadł komputer. Sesja się zbliża, a on ma tam wszystkie projekty. I jakby tego było mało to drukarka też mu siadła. Podobno od świąt ma problem z maszyną. Przykre to trochę jeśli przez złośliwość rzeczy martwych miałby czegoś nie zaliczyć...

Jak ten czas gna! Dopiero było rano! A tu już 17. Nauczyłam się, czego się miałam nauczyć. Speecha przygotowałam. Jutro wygłaszam mowę przed B. Każdy ma ten sam temat. „My passion”. Ale mamy nie pisać co jest naszą pasją tylko raczej wyjaśnić właśnie dlaczego to. Pościągałam sobie dziś trochę muzyki. I teraz słucham. Nie wiem, czemu ale mój Winamp najczęściej wybiera „Alex” Dżemu. Smutna piosenka, za oknem szaro... Zaraz mi też wróci smutek. Ściągnęłam piosenki, o których wczoraj H. mi mówił. Większość znam, bardzo je lubię, ale jakoś do tej pory nie przyszło mi do głowy żeby skorzystać z zasobów Sieci. Dziś taki dzień nadszedł... Szybko się pościągało. I teraz słucham... I myślę. Chyba za długo i za dużo. Co do muzyki to mam „okresy”. Był czas, że zasłuchiwałam się w „Murder Ballads” Nicka Cave’a. Nadal lubię go słuchać, ale wybieram raczej „The Boatman’s call” i „No more shall we part”. Piękne, nastrojowe płyty. Oprócz tego mam jeszcze „Ballady Morderców” w wykonaniu Kingi Preis i Mariusza Drężka. Genialne!!! I wczoraj wieczorem, kiedy nie mogłam spać włączyłam sobie „No more...”. Eh! Rozmarzyłam się. Smutno mi się zrobiło. Od Martyny Jakubowicz, od moich myśli... Zastanawiam się czy to moje pisanie nie jest bezsensu... Mam wrażenie, że piszę o głupotach, o rzeczach zupełnie nie istotnych... Czasem myślę, że może... Nieważne. Trzymaj się ciepło.

Cześć Eljot! Jestem okropna. Ale nie mogłam inaczej... Musiałam trochę nagiąć prawdę. Byłam dzisiaj u B. Od rana do popołudnia. B. była na zajęciach, a ja z chłopakami oglądałam „Gwiazdkę Kubusia Puchatka” i „Sąsiadów”. Ubawiłam się do łez. Kiedy B. wróciła do domu chciała mnie jeszcze wysłać na spacer, ale powiedziałam, że mam dużo nauki (co jest prawdą) i poszłam do domu. Przecież dzieciaki i tak mało ją widują to niech chociaż w sobotę idzie z nimi na spacer. Ja i tak jestem często do jej dyspozycji.

Wróciłam do domu z zamiarem posprzątania i zabrania się do nauki. Nie przewidziałam tylko jednego. Nie pomyślałam, że H. wróci z domu i spędzę na gg 5 godzin. A co to była za rozmowa! Od pedantyczności przez wiersze Baczyńskiego do imion dzieci... Nie mam pojęcia jak to się dzieje i dlaczego, ale podczas rozmowy z H. zwykle dopadają mnie zupełnie skrajne emocje. Od szczerego śmiechu do łez. Ale tych rozmów bardzo się boję... Bo czasem robi się BARDZO dziwnie. Tak dziwnie, że można nieopatrznie powiedzieć o jedno słowo za dużo i wszystko (jakie wszystko... – znajomość) runie jak domek z kart. A jak wiadomo domki z kart są konstrukcjami mało stabilnymi więc lepiej uważać. Nie chciałabym żeby to jedno słowo padło bo mogłoby być jeszcze dziwniej... W każdym razie H. ma wpływ na mnie taki, jakiego nie ma nikt inny. Zaczęłam słuchać spokojniejszej muzyki i bardziej wczytywać się w sens poezji... To znaczy może inaczej. Zaczęłam szukać głębszego w niej sensu. I nawet udaje mi się co nieco znaleźć mimo, że w liceum poezja nigdy nie była moją mocną stroną. Co ja gadam. W ogóle polski nie był moim konikiem, o czym zresztą wczoraj pisałam. Ostatecznie teraz nie czuję, że „muszę” coś przeczytać. I lektury, które były obligatoryjne teraz czytam z przyjemnością. Podczas czytania poezji nie skupiam się na „sztampowym”: „co autor miał na myśli” – chociaż nasza polonistka i tak starała się nie przerabiać poezji pod tym kątem. Reasumując odczuwam teraz samą przyjemność wracając do licealnych lektur. Skoro jestem przy temacie poezji to przeczytałam Baczyńskiego. Może jeszcze nie całego, ale to, co mnie najbardziej urzekło. I wybrałam sobie kilka sztandarowych utworów, do których będę na pewno wracać. Chyba już wiem dlaczego Baczyński działa tak specjalnie na H. Jest w nim jakiś niewyobrażalny smutek... Przeczucie katastrofy... Uwielbianie dla ukochanej... Kiedy czytałam to miałam nie raz łzy w oczach. A ponieważ czytałam też w tramwaju ludzie dziwnie się patrzyli... Oczywiście mogę się mylić. Na każdego działa coś innego i działa inaczej... I pomyślałam sobie, że jeszcze brakuje mi na półce wierszy K. I. Gałczyńskiego. One też mają coś w sobie...

A skoro opowiadam o książkach to opiszę Ci moją z nimi półkę. Nie jest specjalna. Zwykły sześciopółkowy regał z jasnej sklejki. Pasuje do żółtych ścian (które niedługo staną się zielone od pastelowego groszku firmy D******) i reszty mebli, które również są z jasnego drewna. Zacznę od góry. Na najwyższej półce stoją albumy na zdjęcia i tomiki wierszy zaraz obok nich stoi metalowe pudełeczko, w którym trzymam pocztówki i listy. Na niższej półce ulokowały się powieści i książki psychologiczne. Powieści są ustawione od tych, które lubię najbardziej do tych, które lubię mniej. Książki psychologiczne są między nimi. Jestem okropną pedantką. U mnie wszystko musi mieć ustalone miejsce. Jeśli coś jest przestawione to jestem chora. Nawet kolory na półce muszą się zgadzać. To znaczy nie może być na przykład za dużo białego – on musi być poprzetykany innymi. Na szczęście moje książki są różnokolorowe. Na środkowej półce ustawiłam książki językowe i kilka słowników. Żeby były zawsze pod ręką. Oprócz tego stoją tu przewodniki przywiezione z targów w Berlinie. Większość z nich jest po angielsku. To moja, zaraz po „powieściowej” ulubiona półka. Ciężko zliczyć ile pieniędzy wydałam na książki językowe. Ale wziąwszy pod uwagę ich ceny to sporo... Niżej ustawiłam duże słowniki. Techniczne  (pol.-ang. i ang.-pol.), dwa olbrzymie polsko-angielski i angielsko-polski oraz kilka małych. Na przykład włosko-polski i niemiecko-polski. Oprócz tego stoi tu kilka albumów ze zdjęciami i „Dzieła wybrane” Balzaca, które mam w planie przeczytać. Bo „Ojciec Goriot” szalenie mi się podobał. Aha! Zapomniałabym o przewodnikach. Są różne. Po wybranych stanach Ameryki, Szkocji i Białymstoku, jakżeby mogło być inaczej – po tym mieście też mam przewodnik. Na przedostatniej półce ulokowałam nieużywane już podręczniki szkolne. Podręczniki do angielskiego rzecz jasna. Nigdy nie wiadomo kiedy mogą się przydać. W lutym zadebiutuję w roli korepetytorki... Headway-om towarzyszy pudełko (czerwone z IKEI), w którym przechowuję „przeterminowane” kalendarze i mapy po Polsce, świecie i Europie. Na półce najniższej stoi kilka segregatorów wypełnionych różnymi materiałami (angielski), jeden z kilkunastoma numerami „Easy Espanol”  i dwa pudełka (czerwone z IKEI) wypełnione materiałami „turystycznymi” podzielonymi na: kraj zagranicę.  Tak wygląda moja półka na książki. Uwielbiam na nią patrzeć. Dźwiga tyle słów, tyle różnych historii, opowieści o fantastycznych miejscach. Aż wstyd powiedzieć, ale jeszcze nie wszystko przeczytałam. Najlepsze jest to, że rodzice wywieźli mi to, co chciałam przeczytać. Na przykład „Archipelag Gułag” Aleksandra Sołżenicyna. Moja mama mówi, że wydaję na siebie wyrok zbierając książki. Kurz się zbiera a moja alergia się wzmaga. Ja jednak nie umiem sobie wyobrazić życia bez nich. Nawet jeśli stoją tylko na półce. Stoją i czekają w kolejce do czytania. Trochę mam tego na liście. A jeszcze moja flatmate G. chce mi pożyczyć „Ojca chrzestnego”. I kiedy ja znajdę na to wszystko czas???

Na marginesie to wczoraj już zapomniałam napisać. Miałam wątpliwe szczęście spotkać ludzi, których akurat spotkać ochoty nie miałam. Pierwszy był... Nie zgadniesz. Pan K. idę sobie od Galerii Dominikańskiej w stronę Rynku. Patrzę a tu Pan K idzie. Nie uniknęłabym spotkania którąkolwiek drogą bym nie poszła. Zresztą nie jestem taka. Zdziwił się jak mnie zobaczył. Prawie go wmurowało. Miałam na uszach słuchawki, na sobie czerwony płaszcz i buty „wysokościowce”. Uśmiechnęłam się jak umiałam najpiękniej i poszłam w swoją stronę. Nie chciało mi się z nim gadać. Zresztą o czym... Z drugiej strony i tak muszę jechać do niego po moją książkę.... Następnie, już pod domem prawie, natknęłam się na moich byłych (i dzięki Bogu) flatmates. Ale o moich byłych i obecnych (współ)lokatorach napiszę Ci innym razem.

A co do mojej pedantyczności. To jest to prawie fobia. Wszystko u mnie musi stać na swoim miejscu. Wszystko musi być pozmywane i posprzątane. Kiedy na przykład jem lub piję coś w pokoju a potem mam się uczyć to nie ma rady. Muszę wynieść naczynia bo nie będę mogła się skupić. W szafie ubrania wiszą w idealnym porządku. Od najdłuższych (spodnie, spódnice) do najkrótszych (letnie bluzeczki). Czasem myślę, że coś jest ze mną nie tak. Ale H. mnie pocieszył, że on też tak ma. Może po prostu te typy tak mają...

Wszyscy pytają się o mój nastrój. Chyba się poprawia. Coś różowego na horyzoncie też widać... Ale nie chcę zapeszyć. Dzwonił Z. Cieszy się, że mi humor wraca. Ano wraca. Ciekawe tylko na jak długo... Aha, powiedział też, że jego postanowieniem nie było nieodzywanie się do mnie... A więc to może być... Normalnie mnie zeżre jak się nie dowiem.

Kończę na dzisiaj. Jeszcze powinnam się pouczyć. Jednak po długaśnej rozmowie z H. i teraz pisaniu do Ciebie marne na to szanse. Pozdrawiam i trzymaj się ciepło.