alexbluessy

„Odeszli już ostatni co ścigali wiatr W kraje uśpionych miast W źrenice jezior, ostrza traw, proporce drzew Jak sen i czar... Będę śniła swoja baśń Powrócę tutaj znowu W mrocznych zamkach skryty skarb Lecz jak? Pędza konie w ciszy mgieł Kto drogę zna? Któżby mógł zatrzymać je W zapadłych murach wielka miłość, wielkie łzy W zimnym spojrzeniu gwiazd Piękni rycerze w srebrnych zbrojach wznoszą się Ponad noc, ponad sen, ponad czas.. Będę śniła swoja baśń W mrocznych zamkach skryty skarb Pędza konie w ciszy mgieł Któżby mógł zatrzymać je” [E. Górniak – „Będę śniła”].

To tak w odpowiedzi na pytanie Ktosia – Komentatora. Bo ja śnię. Przynajmniej tak mi się wydaje. Że się unoszę, ze to, co mnie spotyka to jakiś sen. Być może ja go śniłam, być może o nim śniłam, ale raczej bez nadziei, że coś, ze ktoś... A teraz??? Teraz to płakać mi się chce bo nie wiem. Znowu nie wiem, nie wiem, nie wiem.  Nie chciałabym się przekonać się, że „Słowa są największym oszustwem, na które faceci nas nabierają.” [J. L. Wiśniewski – „Martyna”] Bo S. przysłał wiadomość Aniele. Tak znowu. Wczoraj się widzieliśmy. Gumowa Róża, spacer po Ostrowie Tumskim spowitym mgłą. I rozmowy... Buzie nam się nie zamykały. I właśnie przed chwilą dostałam wiadomość, ze chce jutro przyjechać. Na chwilę, na kawę. A tak naprawdę po to, żeby mnie zobaczyć i uściskać. A ja się boję Eljot. Tak bardzo się boję. Że nie zasługuję, że nie jestem warta, że... Że nie będę umiała odwzajemnić... Że ucieknę, że coś stracę, coś ważnego, coś fajnego... Boję się Aniele. I ten Strach mnie blokuje, paraliżuje. A przecież dobrze mi... Czuję się swobodnie, nie muszę nikogo udawać, mogę być naprawdę w 100% sobą. Nie jestem ceniona za ładną buzię, ale za to, jaka jestem... I tak jakoś ciepło mi... No i co ja mam zrobić Aniele? Co ja mam robić??? Uwierzyć... Zaufać... Nie, na zaufanie za wcześnie. To co??? What am I suppose to do??? Powiedz mi, doradź. Mam zostawić sprawy własnemu biegowi??? Mam płynąć z prądem i zobaczyć gdzie mnie zaniesie??? Powiedz coś Aniele. Milczysz...  Jak zwykle. Powoli zaczynam się do tego przyzwyczajać.

O czym będzie śniła nieodgadniona przyszłość? Będzie śniła, że Alonso Quijano ma zostać Don Kichotem, nie porzucając swojej wioski ani swoich książek. Będzie śniła o tym, że świat sprzed czasów Odysa może być wspanialszy niż poemat opiewający jego czyny. Będzie śniła o pokoleniach ludzi, którzy nie rozpoznają imienia Odysa. Będzie śniła sny bardziej wyraziste niż dzisiejsze życie na jawie. Będzie śniła o tym, że potrafimy w przyszłości czynić cuda, lecz powstrzymamy się od tego, ponieważ bardziej wyraziste stanie się wyobrażanie ich sobie. Będzie śniła światy o takiej intensywności, że wystarczy śpiew tylko jednego z ptaków, by ciebie zabić. Będzie śniła o tym, że zapomnienie i pamięć mogą być dobrowolne, nie zaś podyktowane agresją czy zdane na łaskę przypadku. Będzie śniła o tym, że potrafimy widzieć całym ciałem, tak jak pragnął Milton, z głębi mroku, w jakim pogrążają się te wrażliwe światy – nasze oczy. Będzie śniła o świecie bez maszyn, i bez tej bolesnej maszyny – ciała. Życie nie jest snem, ale może stać się snem, pisze Novalis. [J. L. Borges – „Ktoś będzie śnił”]

Wiedziałam, że tak będzie Aniele. dzień się szybko zaczął i równie szybko minął. Nawet nic się ciekawego nie wydarzyło w ciągu tych kilku godzin, może warto je pominąć??? Są już przecież częścią historii... za następnych kilka dzień też już nią będzie. Wróciłam z zajęć i znowu się źle czuję. Ale to PMS – do jutra powinno minąć. Trochę bólu, trochę nastrojowej huśtawki i będzie lepiej. Musi być lepiej. Tylko jakiś żal mnie chwycił... Nie wiem za czym, nie wiem do czego... do ciepła??? Tak, ale takiego „innego” ciepła. Co mogę poradzić... hm, chyba tylko utopić smutki w litrze marchewkowego soku. I „Alkimji” Steczkowskiej... może muzyka zadziała, ona ma podobno cudowną moc. Wiesz, kiedy szliśmy do autobusu jakoś dziwnie się poczułam. No tak, miałam na uszach słuchawki, w nich „Elfa”, ale mimo to... Nagle zdałam sobie sprawę ze swojej Anonimowości. Że jestem tylko „piasku ziarenkiem w klepsydrze’, że dla tych ludzi nie istnieję, że jestem szara... jedna z wielu. Jestem Tłumem. Nic mnie nie różni przecież od tych ludzi.. no bo co takiego??? Bardziej kolorowe ciuchy??? W ogólnej szarzyźnie błękitny sweterek z bordowym bezrękawnikiem może się rzeczywiście wyróżniać, hm... Szłam porwana przez tłum – no wiem, że szliśmy przez jeden z najbardziej ruchliwych punktów miasta – czułam się mała... bezbarwna. W słuchawkach Anita Lipnicka śpiewała:

Przez palce zwykłych dni oglądasz świat w pośpiechu gubiąc sny Twój śmiech zawstydza cię więc wolisz nie śmiać się niż chwilę śmiesznym być Spróbuj choć raz
odsłonić twarz i spojrzeć prosto w słońce Zachwycić się po prostu tak i wzruszyć jak najmocniej Nie bój się bać gdy chcesz to płacz idź szukać wiatru w polu Pocałuj noc
w najwyższą z gwiazd zapomnij się i tańcz Zakładasz szary płaszcz łatwo wtapiasz się w upiornie trzeźwy świt Obmyślasz każdy gest na wypadek by nikt nie odkrył kim
naprawdę jesteś! [ Various Manx – „Pocałuj noc”]

A ja miałam ochotę stanąć na środku ulicy, rozłożyć ręce jak do lotu i polecieć... Bo ja muszę wyjechać Aniele, nie ważne dokąd, muszę wyjechać. Wiem, że za tydzień jadę na święta do dziadków, ale znam tam każdy kąt, każdy metr domu, każdy zakamarek. Tam się nie da odpocząć, a już na pewno nie w czasie świąt. Odbędzie się zjazd rodziny, hm nie bardzo odpowiada mi taka perspektywa. No, ale co ja poradzę. A ja muszę pojechać Aniele gdzieś, gdzie jeszcze nie byłam. Zresztą nie ważne gdzie byle z dala od miasta, od tego brudu, kurzu, tłumów, Anonimowości... Chcę jechać gdzieś, gdzie naładuję akumulatory, gdzie odżyję, a po powrocie może świat wreszcie zamigocze... Ty już to wiesz Eljot, tylko jak zwykle nie chcesz mi powiedzieć... Nigdy nie chcesz... mam czekać, tak??? Dobrze, więc będę Czekać

Dzień dobry Eljot – Mój Aniele!!! Wstał kolejny dzień.. A Ty coś wcześnie dzisiaj... Korków nie było??? J Acha, to wszystko wyjaśnia. Nie, dziś nie idę do B. – dzisiaj tylko zajęcia. A potem zakupy... Kurcze, jak ja tego nie lubię... no, ale jakąś książeczką wynagrodzę sobie „cierpienia”. Chcesz kawy??? Dobra., już Ci robię. nie krzyw się Eljot, co Ci się znowu nie podoba, hm??? Muzyka??? Ojej Aniele Młynarski jest dobry na początek dnia, ale Ty chyba masz nieco inne zdanie na ten temat, co??? No bo np. piosenka „Nie mam jasności w temacie Marioli” – bardzo pozytywna...

Wiesz, wczoraj wieczorem jakoś lirycznie mi się zrobiło. Włączyłam A. M. Jopek, a kiedy S. namówił mnie do powiedzenia wiersza... Hm, przez Internet to nie można, trzeba szeptać... No, w każdym razie jak mówiłam (pisałam) ten wiersz to jakoś dziwnie mi się zrobiło, jakiś dreszcz mnie przeszedł... Dziwne... Hm. Kilka dni temu S. powiedział mi, że absolutnie mam się nie przejmować tym, że nie studiuję na państwowej uczelni, że jestem „tylko” w szkole prywatnej bo jestem bardzo elokwentną osobą i jemu osobiście prywatność mojej szkoły w niczym absolutnie nie przeszkadza. Miło mi się zrobiło, nie powiem. Hm, według S. mocno stąpam po ziemi... Nie, to nie do końca prawda jest Aniele – hm, Ty zresztą to sam najlepiej wiesz. Muszę sobie radzić, stawiać czoła problemom i tak dalej, ale kiedy jest mi źle, smutno i Samotnie to najchętniej ułożyłabym się w pozycji embriona, przykryła po uszy kołdrą i tak spała. Spała, aż Ktoś mnie nie obudzi i nie pokaże kolorów świata, i powie, że życie jest fajne...  „Poza tym mężczyzna powinien mieć minimalny poziom czułości. Tyle, żeby chciało się z nim popłakać w ciemnym kinie. Albo chociaż chcieć nazwać wszystkie kolory mijanych na spacerze kwiatów lub kupować czekoladowe bzdety na Wielkanoc. Albo słuchać Mozarta.” [J. L. Wiśniewski – „Martyna”]. Z drugiej strony „Słowa są największym oszustwem, na które faceci nas nabierają.” [ też „Martyna”] Może Ktoś mnie Kiedyś przekona, że to kłamstwo, że tak wcale nie musi być. Powiedz, że tak się stanie Aniele... Ech, znowu się rozmarzam i zamyślam. Ale czy to nie to samo Aniele??? Hm, chyba jednak nie. Mam czasem wrażenie, wczoraj takie miałam, że jestem małą zagubioną dziewczynką, której trzeba pokazać świat, nauczyć ją żyć.. To nie do końca tak jest, nie mniej jakąś prawdę w sobie ma, nie sądzisz??? Hm, jak zwykle tylko kiwasz ze zrozumieniem głową, powiedziałbyś coś. Ostatecznie jesteś Moim Osobistym Aniołem i miło by było gdybyś czasem coś powiedział. Dobra, nie czepiam się już. No, ale wracając do tego, co mówiłam. Jestem stuprocentową romantyczką, to czasem przeszkadza, w dzisiejszych czasach romantycy się nie sprawdzają – nie są „trendy”. Dzisiaj trzeba być kool, na luzie, podążać za clubbingową modą. A ja tak nie chcę. Może będę szła pod prąd, ale nie chcę stracić „siebie” gdzieś we wszechobecnej popkulturze. Tej małej dziewczynki jeszcze trochę zostało we mnie, nie mniej i ona coraz bardziej się oddala. Dorasta??? Pewnie w jakimś sensie tak, na pewno tak, hm. Chciałabym mieć taką moc żebym mogła ochronić to, co najlepsze, najcieplejsze... Niestety odnoszę nieodparte wrażenie, że coś tracę, coś ulatuje ze mnie... Nie wiem czy tego chcę Eljot, naprawdę nie wiem.

O, słońce wyszło. Jasno się zrobiło... Hm, a mnie czeka kolejny dzień na szybkich obrotach, maksimum działania, na nic innego nie ma czasu... Kolejny dzień, który przeleci, a ja go nawet nie zauważę. Kolejny dzień w towarzystwie Nadziei, Samotności i ich Znajomych, ech.

Wczoraj rozmawiałam z S. o kropeczkach. Nie wiem dlaczego skojarzyły mi się z wierszem Ewy Bartoszewicz „Jak pięknie kłamię”.

Zabiorę cię na wyspy

w lecie na wieś do siostry

pojedziemy razem

Pokażę ci początek najprawdziwszy

i samo sedno

to na czym zawsze najbardziej zależy

Ja jestem Ewa

otworzę świat cały

jak strączek groszku

Naprawdę

kłamię

bo we mnie jest koniec

i krew i gorączka

kaszel co zasnąć nie daje

Ja jestem słońce i księżyc

I cele

Alfa omega in statu nascendi

Beze mnie

spotka cię wiele dobrego

Znów kłamię

zabiorę cię w niebyt

................................................

Hm, no tak... trzeba brać się do roboty. Jakieś śniadanie, trochę ogarnąć pokój, powtórzenie słówek i można iść. Przeżywać kolejny dzień. Po południu przyjdę do domu i zapytam najpierw siebie, potem Ciebie gdzie się podział Czas, dlaczego znowu straciłam Szanse na Coś... dlaczego... dlaczego... kiedy...

Powiedz ile jeszcze spadnie gwiazd zanim odgadniemy noc Ile serc uniesie stary świat zanim się obróci w proch Powiedz jakich trzeba użyć słów by powstrzymać ludzkie łzy Ile jeszcze trzeba odkryć prawd by prawdziwie zacząć żyć
Zamigotał świat tysiącem barw Tysiąc nowych pytań przywiał wiatr Słońce świeci nocą księżyc za dnia Coraz więcej ludzi coraz mniej nas
Powiedz jak ochronić dobre sny przed jaskrawym światłem dnia Jaką siłę trzeba w sobie mieć żeby odbić się od dna Powiedz jak pokonać w sobie gniew i lepszym się stać Dokąd iść gdy nie ma dokąd pójść i skąd nadzieję brać? [Various Manx – „Zamigotał świat”]

.....................................................................

Kolejny dzień minął Aniele. Szybko się zaczął, szybko minął, szybko się skończy. Jeszcze wieczór przede mną, potem noc, potem kolejny dzień i kolejny wieczór, i kolejna noc... I tak w kółko. Od kilku chwil pozostaję w stanie nieokreślonym. W takim stanie byłam też wczoraj. Po zajęciach umówiłam się z S. na krótki spacer. A kiedy się pożegnaliśmy jakiś smutek mnie ogarnął. Taki nagły i nawet nie wiem dlaczego... Ja wiem Eljot, ja wiem, że „żeby coś się zdarzyło, żeby mogło się zdarzyć i zjawiła się miłość (cokolwiek zresztą) trzeba marzyć”. Może coś się tlić nieśmiało zaczęło, a ja się boję... Boję bo sam dobrze wiesz, że dla mnie dotyk to Ból. Boję się, boję się, że to może być... A przecież czekałam, tak bardzo czekałam... A teraz się boję... Przecież to jest niesamowite, że S. jedzie z drugiego końca miasta żebyśmy przez godzinę mogli porozmawiać, zobaczyć się. A potem każde idzie do siebie, uczyć się... A potem są rozmowy na gg. I jest żal, że spotkanie nie trwało dłużej... Tak, byłam wczoraj w stanie nieokreślonym. I dzisiaj też jestem. A przecież zwiałam z zajęć – nie patrz już na mnie tak Aniele! raz na jakiś czas można. Poza tym dzień był taki piękny, że szkoda było go marnować na dyskusję o aborcji. Pewnie gdybym w autobusie nie spotkała E., S., i G. to do szkoły bym dotarła. A tak to wysiadłyśmy przystanek wcześniej, wysłałyśmy sms-a do tej garstki, która na zajęcia dotarła z prośbą, żeby przesunęli test na jutro. Przesunęli – wobec tego nic nie straciłyśmy poza dyskusją. Zrobiłyśmy sobie spacerek. Na górce Skarbowców było tak cudnie zielono, tak spokojnie, zupełnie jakbyśmy nie były w mieście. W końcu podjechałyśmy do Rynku na jakiś obiad. Następnie one pojechały do domu, a ja na angielski do K. do pracy u B. mam stawić się dopiero w czwartek koło południa. Odpowiada mi taki układ.

Wiesz, do momentu wyjścia od B. było w porządku. A kiedy już jechałam autobusem do domu to coś dziwnego mnie ogarnęło. Słuchałam „Elfa” i nagle miałam ochotę i śmiać się i płakać jednocześnie. Zupełnie nie wiem dlaczego. Dzień był, no jeszcze jest – bo jeszcze trwa, taki ładny, słoneczko świeciło, ubrałam się wiosennie – na Błękitną Panienkę. Założyłam granatowe jeansy, błękitną koszulę i dwa tony ciemniejszy, niebieski sweter. Włosy uczesałam w warkoczyk i fajnie się czułam... Dopiero w tym autobusie coś się stało... nawet nie wiem co to za uczucie, emocja... nie umiem jej/jego nazwać. A teraz siedzę w domku, słucham Młynarskiego i nawet nie jestem w stanie myśleć. Może to te nagłe zmiany pogody, może zmęczenie, nie wiem. Czuję się wyzuta z energii, jakbym sił zupełnie nie miała. W takich chwilach to najbardziej ze wszystkiego chciałabym stanąć na sopockim molo. Rozłożyć ręce i poczuć orzeźwiający, morski wiatr...

Za chwilę znowu TAM idę. Gdzie??? Porozmawiać z Twoim Szefem. Może będzie on-line. Chociaż idę do Niego w czasie mszy... ale może mnie usłyszy...

................................................

Byłam. Wróciłam. Nadal pozostaję w nieokreślonym stanie Aniele. raz za razem przesłuchuję tą samą płytę... Hm, chyba w końcu ją zmienię. Na Michała Urbaniaka, zapalę świeczkę, zapalę kadzidło i muzyka może mnie ukołysze. A wiesz, to chyba nie jest zły pomysł. Do tego truskawkowo-waniliowa herbatka, tomik Przerwy-Tetmajera... No, ewentualnie mogę obejrzeć „Uprowadzenie Agaty” albo spróbować znaleźć nagrane „Trzy elementy” – na podstawie piosenek Młynarskiego. Coś pan Wojtek mnie „prześladuje” ostatnio... Hm...

„Wieczorami, w blasku świec, przy muzyce, w absolutnej ciszy przychodziło do mnie Zrozumienie. Zatem było nas siedmioro... Ciało, Serce, Rozum, Tęsknota, Czekanie, Smutek, Zrozumienie. „ [J. L. Wiśniewski – „Martyna”]. No, nie do końca to jest tak Aniele. Bo ze smutkiem nie umiem się zaprzyjaźnić. Nie mogę też go zrozumieć... Ani się z nim pogodzić... Tak jak z Samotnością, z nią też nie mogę się ani zaprzyjaźnić, ani nawet polubić. Nie wiem czy chcę ją zrozumieć... Nie, nie chcę. Ja chcę, żeby ona sobie POSZŁA, odeszła i nigdy więcej nie wróciła... Myślisz, że to możliwe???

Niech już zamigocze świat tysiącem barw...