alexbluessy

Po dłuższej przerwie ten list ma stempel wrocławski. Powinnam się cieszyć... Wróciłam do domu. Kiedy wczoraj weszłam do mieszkania powitali mnie wszyscy moi flatmates. Pożyczyliśmy sobie szczęśliwego nowego roku. mimo późnej godziny pierwszą rzeczą jaką zrobiłam to było odpalenie gg, i sprawdzenie maili. Chciałam też już wczoraj wysłać do Ciebie listy, ale okazało się, że mój blog jest zupełnie pusty. Musiałam wszystko wysyłać jeszcze raz. Ale udało się. Może ta pustka była związana z tym, że serwis przestał na okres świąt i Sylwestra działać??? Nie wiem. w tym momencie nie bardzo mnie to obchodzi. Kryzys został zażegnany – mam nadzieję.

Nic mi się nie chce Eljot. Mam absolutnego lenia. U rodziców najchętniej cały czas bym spała i nic nie robiła. Tutaj tak nie mogę. Tu muszę cały czas działać. Żyję na szybkich obrotach. I nie narzekam nawet jak padam z nóg. Ale dziś nic mi się nie chce. To dziwne, bo wczorajszą 9-godzinną podróż odespałam przecież. A jazda pociągiem wczoraj bardzo mnie zmęczyła. Może to przez to, że pociąg jest teraz bezpośredni. Jak była przesiadka w Warszawie to chociaż czuło się, że jest jakaś przerwa, a nie jazda non stop. Ale już jestem w domku. W zamrażarce mam zapas palcówki i chleba „pogodnego”.  Będę sobie urządzać uczty.

Zupełnie do mnie nie dociera, że od jutra znowu trzeba iść na uczelnię. Nie mam siły się uczyć. Nie mam siły na nic. W dodatku łapię jakiś dziwny dołek. Może to zmiana klimatu, może to jakaś tęsknota za tym, co zostało w Białymstoku, a może muzyka...

Zabawne. Nigdy bym nie pomyślała, ale zaraz powinna przyjść moja kuzynka z naleśnikami. Moja kuzynka A. Nigdy nie miałyśmy dobrego kontaktu. Zawsze rozmawiałyśmy bardzo lakonicznie, a najczęściej w ogóle nie rozmawiałyśmy. A ona dziś przyniesie mi naleśniki. Nie wierzę dopóki nie zobaczę.

Co poza tym? Powróciłam do mojej rzeczywistości. I muszę się ponownie nauczyć w niej żyć. Bo dwa tygodnie poza nią robią swoje. Można się odzwyczaić i przestawić na zupełnie inny tryb....

A jakby tego było mało to (napiszę to wbrew temu co pisałam kilka dni temu) nikogo znajomego nie ma on-line. Szkoda...

Prawie 20. Nie mogę zapomnieć nastawić budzika bo muszę przecież wcześnie wstać jutro. A jeszcze chcę się chwilę pouczyć. A może ktoś się znajomy odezwie...

Trzymaj się Eljot! Aha! I zanim skończę. Jak będziesz miał okazję posłuchaj płyty Eldo: „Eternia”. Jest naprawdę rewelacyjna, mimo, że krytyka się różnie wypowiadała. Ja mogłabym jej słuchać na okrągło. Naprawdę polecam.

Kolorowych snów. Od jutra będę już pisać regularnie.

Jestem rozdarta Eljot. Piszę ten list na, dokładnie 19 godzin przed moim odjazdem z Białegostoku do Wrocławia. I jestem rozdarta. Moje serce się podzieliło. Jedna część, chce wracać. I ta część mojego serca już nie może się doczekać kiedy znajdzie się we Wrocławiu. Druga zaś część mojego serducha nie chce jechać. Najchętniej by została i nigdzie się stąd nie ruszała. Ale zostanie byłoby zgubne bo mam wrażenie, że ja nie robię tu nic innego tylko śpię. Już nie mogę się doczekać momentu kiedy jutro o 22 znajdę się na Dworcu Głównym. Ale jak pomyślę, że mam jechać to jakiś żal gardło mi ściska. Pewnie pomyślisz, że jestem dziecinna i nie dojrzała bo tak się czuję. A myśl sobie co chcesz! Nie wiem co mam robić, rozdarta jestem (zdaję sobie sprawę, że to może mieć wpływ na niespójność tego, co piszę). Głupio mi przed rodzicami, ale średnio udaje mi się zamaskować fakt, że bardzo cieszę się, że wracam, nie bójmy się powiedzieć, że do domu. Wiem, że jeszcze nie tak znowu dawno pisałam, że kiedy wysiadłam z pociągu w Białymstoku to poczułam się jakbym wróciła do domu z jakiejś dalekiej podróży. Tak w istocie się czułam. Tyle, że po kilku dniach już chciałam wracać. Już mnie gnało z powrotem.... A przecież ja uwielbiam Białystok! Uwielbiam to miasto razem z jego architekturą, ludźmi, nieco senną atmosferą. Polubiłam je od tamtego zimowego dnia, kiedy brat zabrał mnie na pierwszy spacer po Białymstoku. Uwielbiam to miasto i tęsknię za nim. Ale mój dom jest 600 kilometrów stąd.

A co w stolicy Podlasia podoba mi się najbardziej???  Kościół św. Rocha, który niczym Krzyż Południa góruje nad miastem. To budowla niesamowita. Uwielbiam ten kościół (jeśli kiedyś przyjdzie mi brać ślub to właśnie tu). Budowla monumentalna, robiąca olbrzymie wrażenie. Nie mogę się na niego napatrzeć taki jest piękny. Lubię tłumy studentów kłębiące się na przystankach pod Politechniką. W ogóle bardzo podoba mi się cały kompleks Politechniki. Lubię w Białymstoku to, że to czas płynie wolniej, że ludzie tak nie gnają, że jest czas na zatrzymanie się. Podobają mi się białostockie, nieco „zapyziałe” sklepy, jakich w moim mieście raczej się nie spotka (chyba, że ja ich nie widzę, a one gdzieś są). Mam na myśli „Central”, „ABC” i inne im podobne. Jedyne i niepowtarzalny klimat posiadające jest targowisko przy Kawaleryjskiej. Pamiętam, że kiedyś nie mogłam zapamiętać, że chodzi o ulicę Kawaleryjską i nazwałam ją Gwardzistą albo Dragońską. Ale to taka dygresja. Nigdy tam co prawda nie byłam, ale musi to być bardzo sympatyczne miejsce z klimatem. Mówię o knajpce Castel. Nie pamiętam przy jakiej jest ulicy. Majaczy mi się coś między ulicą Zamenhoffa a Rynkiem Kościuszki. Ale znając mnie chodzi o zupełnie inną ulicę. Muszę się tam kiedyś wybrać. Lubię przepych ulicy Lipowej i sekretarialny zapach sekretariatu w Instytucie taty. To ciepły pokoik, w którym zawsze unosi się charakterystyczny zapach kawy. Lubię chadzać pod Wzgórze Marii Magdaleny, na którym stoi malutka cerkiew. Lubię białostocką numerację ulic – idąc rano do sklepu nigdy nie jestem pewna czy idę na ulicę Zachodnią czy Pogodną. Lubię drogowskazy na budynkach przy ul. Pogodnej wskazujące, że do numeru 34c i d trzeba iść prosto. Wydawać się może to śmieszne bo przecież we Wrocławiu sklepów pod dostatkiem. Ale ja sobie upodobałam sieć marketów PMB (w rodzinie mówimy czasem EmPeGieCe – od Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Cieplnej, jakie istnieje we Wrocławiu – rodzice przez jakiś czas po przeprowadzce nie mogli się przyzwyczaić, że chodzi o PeEmBe – Przemysł Mięsny Białystok. Uwielbiam palcówkę, której nigdzie indziej nie uświadczysz. Najpyszniejsza kiełbaska pod słońcem. A jeśli je się ją z chlebem „pogodnym” to tylko paluszki lizać. Niebo w gębie jak mówią. Wiele jest rzeczy w Białymstoku które lubię, dlatego ciężko mi stąd wyjeżdżać. Nie rozgryzłam jeszcze do końca Komunikacji Miejskiej i dziś zamiast na Kopernika dotarłam na Słonecznikową. W dodatku padał śnieg i było okropnie zimno, ale poznałam Leśną Dolinę. Ładna okolica.

Ale najlepiej jakbyś sam odwiedził Białystok. Wtedy sam się przekonasz za czym tęsknię...

Kończę. Muszę powoli zacząć zbierać swoje rzeczy w jedno miejsce. Następny list będzie już ze stemplem wrocławskim. Do usłyszenia, zobaczenia.... Papa. Trzymaj się ciepło.

Happy New Year Eljot!

Dziś Sylwester. Z powodu grypy żołądkowej polegającej na tym, że mam gorączkę i nieprzyjemne dolegliwości, o których nie będę pisać, mogę zapomnieć o pójściu gdziekolwiek. Szkoda, ale choroba nie wybiera. Żałuję jedynie, że mnie sobie upatrzyła na ofiarę w takim czasie. Ale niech jej będzie. Za rok się nie dam! Korzystam teraz z chwili nieco mniejszej temperatury bo pomyślałam, że trzeba by zrobić jakieś podsumowanie minionego roku. No i listę postanowień na rok następny. W roku 2003 udało mi się:

-         usamodzielnić w dość dużym stopniu

-         uniezależnić od rodziców

-         napisać wyróżniającą się pracę dyplomową

-         zaskarbić sobie sympatię dyrekcji i pracowników mojej szkoły, a to łatwe nie jest

-         nabrać większej pewności siebie

-         bardziej w siebie wierzyć

-         poznać kilka (ale liczy się jakość a nie ilość) wartościowych i interesujących osób

-         pojechać na samotną wycieczkę do zupełnie nieznanego Trójmiasta

-         trochę wyciszyć i być bardziej ustępliwą

-         nauczyć się bronić własnego zdania (i po troszę interesów)

 W roku 2003 nie udało mi się:

-         dostać się na wymarzone studia

-         zapisać się na kurs przewodników (ale koszt to 3000 PLN, na razie mnie nie stać)

-         wyjechać do Rumunii

 W roku 2004 uda mi się:

-         dostać się na wymarzone studia (nie ma opcji żeby było inaczej!)

-         znaleźć pracę w biurze podróży i zacząć działać w branży

-         skończyć kurs pilotów

-         być bardziej otwartą

-         wyjechać do Rumunii

-         wyjechać do Holandii lub Belgii

-         mieć więcej czasu

-         wierzyć, wierzyć, wierzyć, że...

-         przeczytać wszystkie książki, na których czytanie nie miałam dotąd czasu

-         uwierzyć, że świat nie jest zły, jeśli nie będę tak go postrzegać

-         ..... i wiele innych rzeczy!!!!!!!!!!

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU ELJOT!!!!!!!!!!!!!

I WSZYSTKIM INNYM TAKŻE!!!!!

Cześć Eljot,

Pada, pada i jeszcze raz pada. Wszystko moknie. Nawet nie chce się myśleć o wychodzeniu gdziekolwiek. Tata poszedł na spotkanie z prezydentem, mama poszła po zakupy, a Piotrek odsypia osiemnastkę kolegi. Wczoraj pojechał do Łap i wrócił dziś około ósmej rano. Pewnie będzie spał do południa. Podobno nie spał całą noc. To pierwsza taka jego impreza, mam nadzieję, że się dobrze bawił. No, z tego co mówił zanim padł na łóżko, to tak właśnie było.

Fajnego mam brata, muszę Ci powiedzieć. Rzadko się widujemy, ale jak już się spotkamy to jest bardzo fajnie. Mimo, że on jest sporo młodszy. Można się z nim i pośmiać i poważnie pogadać. Mam czasem wrażenie, że on odstaje pod względem „bycia poważnym” od swoich kolegów. Za poważny stara się być jak na swoje 16 lat. Ale jest naprawdę w porządku, wczoraj na przykład usiedliśmy rano przed telewizorem, bez większego sensu przełączając kanały. W pewnym momencie trafiliśmy na jakiś polski serial. Jakieś „Samo życie” czy coś takiego. Nie wiem, bo w ogóle nie jestem fanką seriali. nie oglądam ich, zresztą ja w ogóle nie oglądam telewizji. Czasem robię wyjątek na „Fakty” w TVN, ale to już naprawdę wszystko. Wczoraj właśnie zrobiłam wyjątek. Z racji tego, że nie było w TV nic innego ciekawszego, a większość filmów na CD już obejrzeliśmy postanowiliśmy pośmiać się trochę przy rodzimej produkcji serialowej. Tak nas to wciągnęło [;-)], że obejrzeliśmy cały blok czterech odcinków. A ile śmiechu przy tym było!!!!!! Eljot!!!!!!! Nie chcę obrazić miłośników tego...... hmmmm........ tasiemca (???), ale było to przeżycie co najmniej interesujące. Aktorzy bardzo się wczuwali w swoje role. Odniosłam wrażenie, że oni żyją życiem kreowanej postaci. To było bardzo głębokie... Bardzo. I po tej uczcie serialowej utwierdziłam się tylko we właściwości mojego postępowanie polegającego na nieoglądaniu seriali. Jakichkolwiek. I tylko zastanawia mnie jedna rzecz. Mianowicie co taka aktorka jak Stanisława Celińska robi w tej produkcji. Nie mam pojęcia. Ale może wynika to z faktu, że aktorzy teatralni ratują się grą w serialach bo w teatrach mało płacą. Zapewne tak jest. Sama kiedyś miałam ambicje na zostanie aktorką, albo reżyserem. Na reżyserię chciałam nawet zdawać, ale moje wątpliwe talenta w zakresie rysunku skutecznie mnie odciągnęły od tego pomysłu. Może dobrze się stało....... Ale wracając do tematu. Teatr Polsko we Wrocławiu nie ma pieniędzy na nowe premiery więc gra to, co już dawno powinno zejść z afisza. Niech pozostawi tylko „Przypadek Klary”. Genialne przedstawienie z Kingą Preis w roli głównej i muzyką Gramattika na żywo. Mnóstwo nagród za ten spektakl dostali jego twórcy. Ja sama widziałam go już z, nie bójmy się tego powiedzieć, sześć razy. I ciągle mi mało. Polecam wszystkim, którzy będą mieli okazję zobaczyć. Wobec faktu, że w Teatrze Polskim grane są (nie wiem czy to właściwe słowo) przebrzmiałe przedstawienia postanowiłam raz w miesiącu odwiedzić Teatr K2 na Kuźniczej. Tam jest rzeczywiście co obejrzeć. Tam jest w czym wybierać. I co najważniejsze można wybierać w przedstawieniach utrzymanych w różnych gatunkach i konwencjach. Tak się rozpisałam o teatrze we Wrocławiu, a nie o tym chciałam pisać. W niedzielę byłam na otwartej próbie do przedstawienia „Don Juan” ma podstawie sztuki Moliera w białostockim Teatrze Dramatycznym. Całość zrobiła na mnie duże wrażenie. Mimo, że kiedy przerabialiśmy „Don Juana” w liceum męczyłam się strasznie, dwie godziny „spektaklu” minęły bardzo szybko. To chyba znaczy, że przedstawienie jest zrobione ciekawie i publiczność nie powinna się nudzić. Poza tym sam fakt zrobienia otwartej próby bardzo mi się spodobał. Czytam weekendowe dodatki do „Gazety Wyborczej”, ale jeszcze się nie spotkałam z czymś takim, żeby we Wrocławiu jakiś teatr zorganizował otwartą próbę. A to bardzo sympatyczna idea, nie uważasz tak Eljot?”. 

Tak sobie myślę o moich listach do Ciebie. Zauważyłam, że ja raczej nie piszę (a jak już to w nawiązaniu do czegoś albo bardzo ogólnikowo) jak spędziłam dzień. Ja chyba bardziej opisuję swoje spostrzeżenia na tematy różne i takież przemyślenia. Nie przeszkadza Ci to??? Mam nadzieję, że nie bardzo. Wczoraj obejrzałam „Porozmawiaj z nią” Almodovara. Fenomenalny film. I właśnie wczoraj sobie uświadomiłam, że ja jestem trochę jak Benigno, a Ty jak Alicia. Ja Ci opowiadam o tym, co obejrzałam, czego posłuchałam, co jakie na mnie wywarło wrażenie i co się dzieje dookoła. A Ty, ponieważ nie pojawiłeś się jeszcze, to jesteś trochę jak pozostająca w śpiączce Alicii.

Poza tym to wreszcie zmobilizowałam się i zaczęłam się przygotowywać do czekających mnie (o kurza twarz! Już za tydzień!) sprawdzianów i tym podobnych. Nie chcę zapeszać, ale na razie nieźle mi idzie. Proust na razie będzie musiał poczekać na lepsze czasy... To znaczy do soboty. W pociągu go poczytam. Tymczasem obudził się mój kochany brat i już nie mogę się doczekać kiedy mi opowie jak było.

Trzymaj się ciepło Eljot. Papa.

Mam dziś smętny dzień Eljot. Bardzo smętny nawet. Chociaż nie ma jeszcze 21 ja już leżę w łóżku a łzy ciurkiem lecą mi z oczu. Zabawne, ale nie mam nawet żadnego mniej lub bardziej konkretnego powodu do płaczu. Po prostu leżę, patrzę w sufit, a na policzkach czuję łzy. Nie wiem czy są to łzy radości czy smutku. Czuję tylko ich ciepło i słoność.

Rodzice poszli do znajomych. Brata też gdzieś „wywiało”. Zostałam sama w pustym mieszkaniu. Choć na ogół nie jest dla mnie problemem zostawanie samej to w mieszkaniu rodziców najzwyczajniej w świecie tego nie lubię. Do mojej głowy pukają wtedy najprzeróżniejsze i najdziwniejsze myśli. Dziś, żeby je zagłuszyć włączyłam sobie filmy. Jeden po drugim. Najpierw „Francuski Pocałunek”, potem „Niewierną” i na koniec „Notting Hill”. (Przy tym wypiłam jakieś 4 szklaneczki Martini rosso). Dwie romantyczne komedie przetkane psychologicznym dramatem. Chociaż tak naprawdę to nie wiem do jakiego gatunku przypisać „Niewierną”. Dramat pasowałby najlepiej, ale czy ja wiem... Film co prawda posiada większość cech przypisywanych właśnie dramatowi, ale absolutnie groteskowa (według mnie) scena morderstwa nie pasuje w żadnym wypadku do konwencji.

Obejrzałam filmy, wypiłam 4 szklaneczki Martini rosso... Może to mnie tak rozmemłało??? A może to Tetmajer i ksiądz Twardowski, których wiersze postanowiłam inteligentnie poczytać.... A może to Natalie Cole, która jak już wiesz zawsze wprowadza mnie w genialnie rozmemłany nastrój. A jeśli połączyć ją z Patricią Kaas to niczego więcej nie trzeba, wierz mi.

Łzy nadal czuję na swoich policzkach. Niech płyną. Jeśli jutro ma być lepiej to niech płyną.

Dobranoc Eljot. Śpij dobrze.