alexbluessy

Drogi Mój Kropku!!!

Hm, kłębi się we mnie tyle emocji, że nie bardzo wiem jak je ubrać w słowa. Nie wiem czy nie przesadzam (zapewne tak jest), może na taki mój list trochę za wcześnie. Ale chcę Ci coś powiedzieć. Chcę Ci powiedzieć, że jest we mnie poczucie jakiejś niesprawiedliwości. Bo kiedy już coś w moim życiu zaczęło się zmieniać na lepsze, kiedy coś drgnęło we mnie i kiedy pojawiła się nadzieja, że może w końcu będzie dobrze to teraz czuję, że nie mam kontroli nad tym, co się dzieje dookoła mnie. Tak, jakby wszystko działo się gdzieś obok. Jakbym śniła, a sen miał się niedługo skończyć. Tyle tylko, że ja nie chcę się budzić. Po prostu nie chcę. Wiem, że teraz nikt nie powie co będzie za te parę miesięcy. Nie wiesz Ty, nie wiem ja. Chciałabym tylko Wierzyć, że kiedy się spotkamy po Twoim powrocie to będzie dobrze, że zatęsknimy za sobą. Bo ja Ci powiem, że w Wielkanoc naprawdę za Tobą tęskniłam. I teraz też będę. Za Twoim uśmiechem, za Twoją seksowną kozią bródką (hm, po angielsku to się tak fajnie nazywa goatee beard), za tym jak mnie przytulasz... Będzie mi tego brakowało - na pewno będzie. I wiesz, mam nadzieję, że to nie minie, że skoro się zaczęło to tak szybko się nie skończy. I będzie dobrze. Tylko na chwilę obecną ciężko mi sobie wyobrazić czas bez Ciebie... Nie umiem sobie tego wyobrazić. Bo od 11 marca zawsze byłeś. Codziennie. Raz krócej, raz dłużej, ale byłeś. A teraz znowu mam zostać sama??? Wszystko we mnie krzyczy i się buntuje. Bo wreszcie pojawił się Ktoś, dzięki komu zaczęłam się uśmiechać, przestałam płakać. Wreszcie pojawił się Ktoś, kto mi nie mówił jak powinnam wyglądać, jak nie powinnam, jak powinnam się zachowywać i jak nie powinnam i co mi wypada, a co nie. Wreszcie mogłam być sobą. Otworzyłam się, odżyłam... Zaczęłam wierzyć w lepsze dni, tak, jak powiedziałeś - w życie. A teraz.... Boję się, że znowu zapanuje pustka. We mnie. A najgorsze jest to, że dookoła nic się nie zmieni. Wszystko będzie toczyło się swoim rytmem. Ludzie będą się spieszyli, samochody będą trąbiły, słońce będzie świeciło coraz wyżej, a ja.. ja będę stała pośrodku tego wszystkiego i pytała - dlaczego??? Bo mimo, że to krótki czas, ale stałeś się dla mnie ważną bardzo osobą. Zależy mi ta Tobie... I ja będę czekać. Hm, bo czekanie wpisane jest w życie kobiety - my mamy to w naszych cv. Nasze życie to jedna wielka poczekalnia....Kropuś!!! Ja nie chcę Cię urazić tym, co teraz powiem, nie chcę Cię skrzywdzić swoimi słowami, ale mam nadzieję, że nie byłam dla Ciebie lekarstwem na Samotność. Hm, głupia jestem, wiem. Głupoty opowiadam. I ja wiem, że tego, co będzie nie wie nikt - bo "to, co nas spotyka przychodzi spoza nas", wiem, że nie mamy wpływu na to, co będzie za te kilka miesięcy, ale powiem Ci, że staram się myśleć pozytywnie. Staram się myśleć jak będzie fajnie kiedy już wrócisz... Teraz to taka odległa perspektywa... Hm, ale miła - nie powiem. I wiesz co jeszcze? Może ja teraz uprawiam jakąś babską filozofię, wiem, ze nie można powiedzieć co i jak będzie za te 4 miesiące, ale myślę, że może skoro Ktoś Tam na Górze, albo Gdziekolwiek indziej pozwolił nam się spotkać to może nie po to, żeby to się skończyło po 2 miesiącach przerwane wyjazdem, co??? Hm, nie musisz odpowiadać - chcę się tylko wygadać.

Myśl tam o mnie, bo ja o Tobie będę. Tak, jak dotąd - codziennie. Niezmiennie. I będę czekać. I tylko mam nadzieję, że to nie był sen... A jeśli był to te 4 miesiące to tylko mała przerwa i za ten czas znowu zacznę śnić. Bo ja "boję się utraty złudzeń i dlatego uciekam w świat marzeń". Taka jestem - odrealniona, stąpająca trochę nad ziemią. Ale skoro wytrzymałeś ze mną 2 miesiące to chyba nie jestem taka zła, co???

..............................................................................................

Ten list prawdopodobnie nigdy nie zostanie wysłany. Ani e-mailem, ani zwykłą pocztą. Wiesz Aniele??? Obudziłam się dzisiaj z dziwnym uczuciem niepokoju. Nogi jakby z waty, jakieś niepokojące myśli w głowie. Nie podoba mi się to. W dodatku żadnego smsa od S. przez cały wczorajszy dzień. Martwię się. A wiesz co jest najdziwniejsze??? No właśnie ta moja Tęsknota i ten mój Niepokój. Za nim, do niego i o niego. Bo powiem Ci szczerze, że czasem mam wrażenie, że ja wcale nie tęsknię. Że zapominam, że go nie ma. A potem nagle jak coś mi ściśnie gardło... To tylko płakać mam ochotę. Ale nie płaczę, bo chyba skończyły mi się łzy. I głupio mi z tego powodu, wiesz??? Bo S. wyjechał na długo, nie ma go już 4 dzień, a ja tęsknię, myślę, wspominam, ale czasem mam wrażenie, że za mało, że powinnam bardziej. Że nie wypada mi pewnych rzeczy robić bo przecież jego nie ma, wyjechał. Głupie takie gadanie – wiem. Ale co ja Ci poradzę na to Aniele, hm? Chyba miłość we mnie uderzyła... Wczoraj, kiedy kładłam się do łóżka miałam wrażenie, że on leży obok. Leży i śpi. Pięknie tak... Zasnęłam jak zwykle ze zdjęciem pod poduszką. W nocy kilka razy się budziłam. Bo raz było za duszno, raz za zimno. Otwierałam okno, a potem je zamykałam. Za którymś razem zdjęcie S. leżało na podłodze. Myślisz, że to coś znaczy, że to jakiś znak??? Jeśli już to chyba nie z tych dobrych, hm??? Kiedy przed 7 otworzyłam oczy zobaczyłam uśmiechającego się do mnie ze zdjęcia S. znowu zacisk na gardle, ale i jakieś dziwne uczucie miękkości w nogach. I w żołądku też. W ogóle kiedy się obudziłam to też miałam wrażenie, że S. leży za mną. Czy ja zwariowałam Eljot???? Czy ze mną wszystko w porządku??? Przyznaję, że po raz pierwszy zauważam u siebie takie objawy/stany czy jakkolwiek to nazwać. Potrzebny mi chyba psycholog... Albo jakiś odwyk. Bo o ile zdążyłam się zorientować to im dłużej S. nie ma, tym bardziej moje nogi są miękkie, tym bardziej się martwię i ze zdwojoną siłą dociera do mnie, że go nie ma. I wracają wspomnienia – często takie szczegóły, na które wcześniej nie zwróciłam wcale uwagi. Boże!!! Jak mi się chce płakać!!! Przecież ja się czuję jakby on zaraz miał przyjść. Jakby minuty dzieliły mnie od dźwięku domofonu i jego „no hej tu S.”. Jakbym zaraz miała zobaczyć w rogu ekranu kopertkę i chmurkę z informacją, że „S. przesyła wiadomość”. I czekam na smsy. Choć czasem wydaje mi się, że nie czekam, że nie tęsknię. Ale to nie prawda. Czekam, Tęsknię, Boję się. A kiedy, jak wczoraj on nie napisał to już od zmysłów odchodzę, że coś się stało, że nie mogę pomóc itd.

Czy czekać to znaczy to samo, co tęsknić???? Są dwie teorie. Przynajmniej ja się dwoma spotkałam. Pierwszą znalazłam w „Samotności w Sieci”:

„Czekać. Czy to to samo co tęsknić?”  -„Nie. Dla mnie nie. Przy czekaniu nie budzę się o 5 rano rezygnując z najlepszych snów. Nie przychodzę także z tego powodu już przed 7 do biura. Przy czekaniu mleko nie traci dla mnie smaku. Przy tęsknocie tak.”

A drugą znalazłam w „Martynie”:

„(...)tęsknota to nie tylko przebieranie ziarenek maku. Nie tylko nasłuchiwanie jego kroków za drzwiami. Czekanie na dzwonek lub zgrzyt klucza w zamku. Bo „tęsknić” i „czekać” to prawie to samo. Pod warunkiem, że czekając się tęskni, a tęskniąc czeka. Z tęsknoty można przestać jeść. Można też umyć podłogę w całym domu szczoteczką do zębów. Można wytapetować mieszkanie. Umrzeć można.”

Tylko co jest z tego prawdziwe Aniele??? Co jest prawdziwe???

Ona wybuchła nagle Aniele. I pali coraz bardziej. To jest tak: TYSIĄCE WSPOMNIEŃ I MILIONY ZWĄTPIEŃ.

Wczoraj w ciągu dnia trzymałam się nieźle. Oczywiście myślałam o S. Ale to, co się dzieje ze mną dzisiaj... Mam wrażenie, z każdą chwilą coraz silniejsze, że wybuchnę płaczem. Wczoraj w mieście widziałam przynajmniej pięciu S., a oprócz tego na każdym rogu ulicy widzę jego cień. Bardzo dokładnie go widzę. Ubrany jest w lekko rozszerzane na dole jeansy, czerwoną koszulkę Wranglera i jeansową kurtkę. Stoi, uśmiecha się do mnie, wyciąga rękę. Kiedy podchodzę w to miejsce znajduję tam tylko tłum anonimowych ludzi i siebie wśród nich. Zagubioną i samotną. Pustka dookoła. Cisza i pustka. Znowu czuję zacisk na gardle.

Wczoraj spotkałam się z E. – koleżanką z grupy. Będziemy razem przygotowywać się do egzaminów na filologię. Dostałam smska od S. i zapanowała we mnie euforia. Znowu było dobrze!!! A wieczorem się rozpadało. Odprowadziłam E. na przystanek, a potem pojechałam do Korony co to cała Polska nam jej zazdrości. W Go Sport kupiłam plecak, a potem weszłam na halę. Włożyłam do koszyka pakowane po 10 sztuk bułki kajzerki, ciastka Hit i 20 dag. sera żółtego Gouda. I chodziłam po tej hali i nagle mi się tak strasznie smutno zrobiło. Tak niesamowicie smutno i tęskno. Dotarło do mnie, że S....Zapłaciłam, czekając na autobus zjadłam połowę Hitów, a potem zapukałam do N. Przystała chętnie na propozycję obejrzenia filmu. Wybrałyśmy „Goodbye Lenin”. Bardzo sympatyczny film, nie pasujący do żadnej konwencji, zmuszający do myślenia, a jednocześnie zabawny. W międzyczasie Ł. naprawił Internet i zadzwoniła moja mama. Obejrzałyśmy film, a potem N. poszła do siebie. A ja zostałam. Sama w pustym pokoju, nawet siedzieć przed komputerem mi się nie chciało. Potem usiadłam i zapatrzyłam się w zdjęcie S. Hm, N. kiedy zobaczyła nasze wspólne zdjęcie stwierdziła, że do siebie pasujemy i ładnie raezm wyglądamy. Też tak myślę....

A dzisiaj??? Dzisiaj obudziłam się ze strasznie ściśniętym gardłem i uczuciem strasznej tęsknoty. Niewyobrażalnej tęsknoty. Ona u B. się jeszcze pogłębiła. Bardzo. I poczułam w sobie zalążek tego potwornego BÓLU. Kiedy wchodziłam do klatki B. natknęłam się na jej sąsiada. No, wtedy jeszcze nie wiedziałam, że mieszkają przez ścianę. Kiedy wchodziłam do bramy sąsiad B. wszedł za mną. Przytrzymałam mu drzwi, podziękował. Potem w ramach rewanżu, powiedział, że wciśnie guzik windy. Nie powiem, ale dziwnie się poczułam. A potem okazało się, że jedziemy na to samo piętro. I on stwierdził, że to coś musi znaczyć... Coraz dziwniej się poczułam. W sensie, że nieswojo. A on dalej nawijał, że rano to się nawet rozmawiać nie chce itd. Tylko się lekko uśmiechnęłam i przyznałam mu rację. A tak naprawdę to wszystko we mnie krzyczało. Chciałam nim potrząsnąć i wrzasnąć prosto w twarz: „Zamknij się koleś! Mój chłopak wyjechał, nie mam ochoty cię słuchać! Zamknij się i daj mi spokój!”. No, a na koniec on zapukał do drzwi tuż obok B.. tyle, że on pukał czy dzwonił, a ja otwierałam drzwi kluczem. I on jeszcze na koniec stwierdził, że jednak jakaś różnica jest. A ja weszłam do mieszkania B. z coraz większym węzłem na szyi. A kiedy ona wyszła to już nawet nie próbowałam powstrzymywać łez. I dziwne myśli mi się pojawiły, i zrobiło mi się źle...

TYSIĄCE WSPOMNIEŃ I MILIONY ZWĄTPIEŃ...

A mimo to czuję w sobie determinację i pozytywną energię i siłę. I czuję, że będzie dobrze... Nie wiem skąd to wiem, ale wiem.

I tylko wokół mnie wciąż widzę S. Jak siedzi i nasypuje sobie kawy, jak gotuje wodę, nalewa mleczka. Potem jak tą kawę pije. Potem odstawia kubek żeby mnie przytulić. I jest dobrze, ciepło i bezpiecznie. I czuję jego zarost na swojej twarzy. I może nie powinnam Ci tego mówić Eljot, ale kiedy o nim myślę, jak mnie tuli, dotyka, całuje to czuję się dziwnie podniecona. I jakiś dreszcz czuję. I to miłe jest uczucie. Ale razem z nim przychodzą miliony zwątpień...

.......................................................

I już południe Aniele. A dopiero co była 6 rano i zrywałam się z łóżka żeby jechać do B. A zaraz będzie 15 i angielski z K. Potem pewnie pojadę do E. i razem z kilkoma innymi osobami pojedziemy na Pola Marsowe na juwenaliowy koncert. Hm, już piątek – 3 dzień bez S. Coraz bardziej mi go brakuje Aniele... A czas jak rzeka, jak rzeka płynie...

...........................................................

No i wróciłam przed chwilą z koncertu. Pijana. A wypiłam tylko 2 piwa. Coś jest ze mną nie tak. Hm, może to dlatego, że jestem zmęczona i mało jem. Bo po 2 piwach żeby być pijanym, żeby palce nie trafiały w klawisze, żeby mroczki i mgiełki były przed oczami??? W sumie koncert nie był ciekawy. To znaczy E. i reszta jeszcze zostali, ja już się źle czułam – i zmęczona fizycznie i psychicznie. Wróciłam i zaczęłam się martwić bo S. nie daje znaku życia od rana. Mam nadzieję, że wszystko jest w porządku... W głowie mi szumi – prysznic i herbata nie bardzo pomogły. Hm, ostatnio żywię się samą czekoladą i słodkimi bułkami. Jakoś nie mam ochoty na nic innego. Nie mam siły myśleć o jedzeniu ani piciu. O niczym innym nie mogę myśleć jak o spaniu. I o S.

I nie wiem czemu, ale wyobrażam sobie powitanie z nim. To bez sensu, bo przecież on dopiero co wyjechał...

Chcę Ci coś opowiedzieć Aniele. To prawdziwa bajka – na razie bez morału i zakończenia, mam jednak nadzieję, że to drugie będzie szczęśliwe.

Historia zaczyna się kilka tygodni temu, pod koniec marca. Był ciepły poniedziałek. W centrum pięknego miasta – Wrocławia – spotkał się Kropek i Znak Zapytania. Spotkali się, potem już zazwyczaj tam się umawiali, na ulicy Drobnera, na przystanku, na którym zatrzymują się autobusy C, 128 i 144. spotkali się i poszli na spacer na zalany marcowym słońcem Ostrów Tumski. Przeszli się wśród kościołów, a potem usiedli na ławeczce tuż nad fosą. Kropek nie miał za dużo czasu, bo musiał wracać do domu żeby się uczyć, ale tak bardzo chciał zobaczyć Znak Zapytania, że rzucił zajęcia priorytetowe i przyjechał. A i Znak Zapytania, musisz wiedzieć Eljot, też bardzo chciał zobaczyć Kropka. Usiedli więc na ławeczce i zaczęli rozmawiać. A czas obok sobie biegł, ludzie przechodzili, woda płynęła. Wszystko obok. W końcu trzeba było się rozstać i wracać do swoich zajęć. Kropek odprowadził Znak Zapytania i dał buziaka w same jego słodziutkie usteczka na pożegnanie. A Znak Zapytania nagle się zasmucił – sam nie wiedział czemu, ale nagle mu się jakoś przykro zrobiło. Wieczorem, jak to mieli w zwyczaju, Kropek i Znak Zapytania zasiedli przed ekranami swoich komputerów i rozmawiali on-line. Dobrze im się rozmawiało, choć nie powiem aby nie lepiej to wychodziło w Rzeczywistości. Kropek bardzo lubił stawiać na końcu zdania Tajemnicze Kropeczki. Te kropeczki były po to, bo Kropek liczył, że Znak Zapytania się domyśli. I Znak Zapytania się domyślał, ale nie dał tego poznać po sobie. Nie zawsze przynajmniej. Znak Zapytania zaśmiał się, że będą mu się one (te kropeczki) po nocach śniły.  Ale przypomniał sobie w pewnej chwili Znak Zapytania, że podczas rozmowy na ławeczce Kropek (wtedy jeszcze inaczej się nazywał) powiedział o sobie: „bo ja sam jestem jedną, wielką kropką”. Kiedy Znak Zapytania sobie to przypomniał zaproponował: „to ja Cię będę Kropkiem nazywać. Bo Kropki są fajne, potrzebują światła i żeby je przygarnąć”. Kropek zgodził się ochoczo bardzo. „Będę Twoim Kropkiem” – powiedział. Znak Zapytania się uśmiechnął. Miło mu się zrobiło, jak zawsze zresztą, kiedy rozmawiał z Kropkiem. Rozmawiali jeszcze chwilę, kiedy w końcu Znak Zapytania przyznał się: „Wiesz Kropku, ja jestem jednym wielkim Znakiem Zapytania”. „Wiem” – opowiedział Kropek.

I od tamtej pory Znak Zapytania i Kropek widywali się codziennie, albo co drugi dzień. A kiedy nie mogli się spotkać to tęsknili za sobą i do siebie, śląc tęskne smsy. Bardzo się zżyli ze sobą. Razem spędzali cudowne chwile. I w końcu nadszedł TEN dzień. Kropek musiał zostawić Znak Zapytania na bardzo długo i wyjechać w świat. I Kropek jest teraz daleko w świecie, a Znak Zapytania został w Polsce i tęskni. Bardzo tęskni. I taka myśl natrętna przychodzi do Znaku Zapytania czasem: przecież Kropka może istnieć sama, ale Znak Zapytania bez Kropki??? Jest niepełny Aniele. Jest po prostu niepełny... dlatego znak zapytania wygina się w coraz większy Znak Zapytania. Tyle, że nie może znaleźć odpowiedzi. Bo widzisz, dookoła wszystko jest takie samo, nic się nie zmieniło. A Znak Zapytania musi postarać odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Musi, ale jest mu ciężko. I nie wiele pomaga pozytywna energia, którą nie wiadomo jak i gdzie w sobie znalazł. Znak Zapytania czuje się pusty. Niepełny. Czeka na Kropka. I żyje nadzieją, że kiedy Kropek wróci to zajmie swoje miesjce przy Znaku Zapytania. I będzie dobrze...

Musisz teraz przychodzić do mnie wcześniej Aniele. Dużo wcześniej. Bo widzisz ja teraz idę spać wcześnie, o 22 ledwo na oczy widzę. Ale wstaję wcześnie rano. O 5, może trochę po już nie śpię. I to nie jest dobre Aniele, to nie jest dobre. Bo wtedy do głowy przychodzą tak bardzo natrętne myśli, które nie pozwalają znowu zasnąć, które męczą, i ryją w głowie dziurę wątpliwości, i różne takie. PŁAKAĆ MI SIĘ CHCE!!! Nawet nie umiesz sobie wyobrazić jak bardzo chce mi się płakać. Co z  tego, że Mój Kochany S. wczoraj mnie tak mocno przytulił i powiedział: „Nie martw się Misia, jak wrócę to będziemy razem od pół roku. Kupa czasu – niezły staż”. I uśmiechnął się. Tak cudownie, i tylko dla mnie. A potem... potem zatopił nos w moich włosach i w zagłębieniu na mojej szyi. I to było takie miłe... I znowu nie mogę jeść. Wczorajszy dzień przeżyłam na dwóch słodkich bułkach i snickersie. No, wieczorem zjadłam trochę kleiku ryżowego co to się dzieciom od 5 miesiąca życia podaje.

Nie Aniele, do mnie wciąż nie dociera, że jego już nie ma. Nie zgadzam się na to!!! Nie dociera to do mnie. Nie wiem, ale wmówiłam sobie, że on wyjechał na krótko, na tydzień, może dwa. I że za chwilę wróci. I jak spałam z jego zdjęciem pod poduszką to przez chwilę miałam wrażenie, że on śpi obok. Że zaraz się obudzi, uśmiechnie do mnie i przytuli, a potem znowu zaśnie. A ja będę leżała i patrzyła jak „śpi, pięknie tak, a w kątach cisza gra...”. I zasnęłam z tym zdjęciem pod poduszką, a jak się obudziłam to wciąż je ściskałam w ręku, a gulę w gardle miałam. I zaczęłam sobie przypominać wspólne chwile. I odczuwałam je podwójnie, wiesz??? Przypominałam sobie takie drobne szczegóły, które gdzieś mi umknęły. I gardło jeszcze bardziej mi się zacisnęło. Tylko czuję wyrzuty sumienia, bo mam dziwne wrażenie, że nie mogę płakać. Chcę, wiem, że te łzy są we mnie, ale nie mogą znaleźć wyjścia. S. wyjechał, tak długo nie będziemy się widzieli, a ja nie mogę płakać. Hm, o czymś podobnym mówiła mi chyba Moja Kochana Ania z USA kiedyś.

I wiesz co Aniele??? S. wyjechał, nie ma go. Nie będzie przez, z lekka licząc, 120 dni. Wiem, że będzie ciężko, nie raz bardzo – nikt w końcu nigdy nie obiecywał, że życie jest łatwe, czy że będzie łatwe. Ale powiem Ci, że czuję w sobie jakąś dziwną determinację. I siłę. A za 16 tygodni znowu zatonę w jego cieple. I znowu będzie bezpiecznie i znowu będzie dobrze. Prawda Aniele, że będzie???

Nie!!! Nie jest w porządku Eljot!!! Nie jest, nie jest, nie jest!!! Nie!!! Nie!!! Nie!!! Bo Mój Kochany S. wyjechał!!! A ja tu zostałam. I kiedy o nim myślę, kiedy myślę, że go nie zobaczę przez tak długo to czuję mrowienie w nogach, zacisk na gardle i dziwne uczucie w żołądku. I nie ma ono nic wspólnego z tym, które czułam przed każdym spotkaniem z S. Tamto było NIEPORÓWNYWALNIE milsze!!! A teraz co czuję??? A jak myślisz Aniele??? Coraz większą PUSTKĘ!!! Pustkę czuję. Dziś na zajęciach mam wygłaszać jakiś speech na temat artykułu, nawet dość zabawnego pt.: „Dicing with death”. Ale jak tylko o tym myśleć zaczynam to moje myśli uciekają w kierunku: „S. wyjechał”, „S. wyjechał. Nie ma go”. I nie mogę się skupić, i nie mogę myśleć. I jest OKROPNIE. Po prostu okropnie jest Eljot!!!

No i cóż Aniele – nadszedł wtorek. Postanowiłam, że jednak odprowadzę S. na dworzec. Nie darowałabym sobie gdybym nie poszła. Moja Kochana Ania z USA poradziła mi jeszcze żebym mu kupiła czekoladę na drogę. Kupię. Alpen Gold z orzechami – taką, jaką on najbardziej lubi. Pójdę na ten dworzec, pocałuję go po raz ostatni, przytulę, spojrzę w te jego cudowne ciepłe oczy. I będę czekać. Zresztą on to wie. Będę czekać na e-maile, telefon, na możliwość rozmowy raz w tygodniu on-line. Ale warto czekać. Teraz to wiem. Dociera to do mnie dopiero, kiedy on wyjeżdża. Hm, ale lepiej późno niż wcale, prawda??? A wiesz Eljot, że kiedy S. wczoraj wieczorem zadzwonił i powiedziałam mu, że przyjdę jednak na ten dworzec to wyraźnie się ucieszył, ale zapytał tylko: „jesteś pewna, że chcesz przyjść”. A ja jestem. I nawet postaram się nie płakać. Gdybym nie poszła plułabym sobie w twarz, a i S. byłby smutny i pewnie dziwnie by się czuł. A Moja Kochana Ania z USA powiedziała: „Jak on mówi, że nie iść to właśnie iść”. I w  ten sposób jeszcze chociaż kilka chwil dla siebie skradniemy. Tych kilka ostatnich chwil.

Wczoraj kiedy się żegnaliśmy S. powiedział: „Misia, jak mógłbym nie chcieć do ciebie wrócić, co?”. Ja wiem, że teraz to łatwo mówić. Że nie wiadomo, co będzie, że los jest ślepy – że nie wiadomo, co przyniesie. „Ale trzeba wierzyć. Każdego dnia wstaje słońce”. Zostanie mi zdjęcie w portfelu, na pulpicie i na nocnej szafce. Zostanie cudowna, czerwona i pięknie pachnąca róża w wazonie. I mam ją zasuszyć i mam czekać – tak powiedział wczoraj S. Kiedy dziś się obudziłam, spojrzałam na jego zdjęcie – pomyślałam – „ale z ciebie szczęściara. Taki facet na ciebie zwrócił uwagę.”. Bo S. to bardzo dobry człowiek Aniele.

Zastanawiam się czy nie dać mu „Martyny” Wiśniewskiego do przeczytania. Chciałabym, ale nie wiem jak on ją potraktuje, jak odbierze. Hm, za jakieś 1,5 godziny będę szła na zajęcia, S. powiedział, że jeszcze zadzwoni do tego czasu, to się go zapytam. A jeśli nie to wezmę ją na wszelki wypadek ze sobą. Pożyczę mu jeśli będzie chciał, odda mi jak wróci.

Wiesz Aniele, że nie mogę wcale płakać??? Gardło mam zaciśnięte, ale czuję się tak, jakbym nie miała łez. I żal, żal, że dopiero dziś do mnie dotarło, że naprawdę mi na S. zależy. I powiem Ci coś jeszcze, kiedy ta róża uschnie nie wyrzucę jej. Bo to tak, jakbym wyrzuciła uczucie. A ja go nie chcę wyrzucać. Bo się zakochałam. I świat wydaje mi się piękny. Kiedy wiem, że jest S. A co będzie kiedy go nie będzie, kiedy będzie te 1000 kilometrów stąd??? Wtedy będę czekać. Czekać, Wierzyć i Tęsknić. Bo „nagle los mi dał wszystko, co chciałam mieć, nagle jesteś ty i jestem ja(...) rankiem powiesz to był sen(...)”. Tylko ja nie chcę się budzić Eljot. Z całych sił nie chcę.

......................................................

No i nie żałuję, że poszłam na dworzec. S. też bardzo się ucieszył. Hm, nawet bardziej niż bardzo. I kupiłam mu pyszną czekoladkę z mnóstwem orzechów. Rozczulił się. i tak staliśmy całą gromadką. S., ja, jego siostra K., G., który jedzie z nim razem, i najwierniejsi koledzy: O. I Ł. Autobus odjechał z lekkim opóźnieniem, i tam trzymałam się, nawet się śmiałam.... Hm, K. chyba zauważyła w pewnym momencie, że minę mam nie wyraźną bo powiedziała tylko: „nie martw się Ola, szybko ten czas minie”. S. to samo powtórzył... Bo chyba najważniejsze to chcieć wrócić do tej osoby, która zostaje, prawda??? Ale powiem Ci, że w autobusie, kiedy jechałam już do domu, zaczęłam się rozklejać, a kiedy zapukałam do N., żeby pogadać i popłakać w jej rękaw to już w ogóle, a teraz też siedzę, patrzę na to zdjęcie i gadam do niego. Jak pomylona – siedzę i rozmawiam ze zdjęciem. Hm, ale to dziwne jest wiesz Aniele??? Co takiego pytasz, hm??? Ano to, że czasem, kiedy patrzyłam na S., albo czułam, że jest blisko to coś w środku mi mówiło: „Ola, znalazłaś go. Znalazłaś tego, którego szukałaś”. I obym się nie pomyliła. Hm, S. mnie dziś przytulił i pocałował. I tak miło było... Ostatni raz, bo rozstajemy się na 16 długich tygodni. Hm, ja wiem co zrobię będę czas do jego powrotu odmierzać w tygodniach – wtedy szybciej zleci mam nadzieję i tak tego nie odczuję bardzo. Umówiłyśmy się z K., że czasem na piwo wyskoczymy i będziemy wspominać S. przy piwie. To sympatyczne bardzo, prawda??? S. obiecał, że jak tylko dojedzie to zadzwoni. A w niedzielę napisze, a może uda nam się on-line porozmawiać chociaż chwilkę. Ojej! Na śmierć zapomniałam! Nawet nie zapytałam S. czy pożyczyć mu „Martynę”. Ale skoro tak się stało to znaczy, że tak stać się miało. No i są telefony i e-maile. No i smsy. I będzie dobrze. Nie będzie łatwo – wiadomo, ale będzie dobrze. Musi być. Nie wiem skąd to wiem, ale tak właśnie będzie. Bo te 2 miesiące z S. to najlepszy czas w moim życiu i ja będę walczyć żeby on się nie skończył... Jeszcze nie wiem jak i gdzie, ale znajdę w sobie taką siłę. 

I tylko powoli do mnie dociera, że Moje Kochanie naprawdę wyjechało. I że bardzo długo się nie zobaczymy i naprawdę nie wiele przemawia do mnie fakt, że czas szybko leci. Ja już go znalazłam, to znaczy raczej to on mnie znalazł, i chciałabym go zatrzymać. Hm, ale może taka rozłąka nam pomoże... odnajdziemy się na nowo ze zdwojoną siłą, co??? Ja będę w to wierzyć. I poproś swojego Szefa Aniele, żeby dał mi siłę, żebym nie zwątpiła, i żeby S. też nie zwątpił, dobrze??? Zrobisz to Eljot???